Εθνικό συναγερμό σήμανε ο τελευταίος πατριώτης πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, με μία ιστορική ομιλία του στις εκδηλώσεις του star forum.

 

Εθνικό συναγερμό σήμανε ο τελευταίος πατριώτης πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, με μία ιστορική ομιλία του

Ο πρώην πρωθυπουργός γκρέμισε κυριολεκτικά το σύστημα Μητσοτάκη, την woke ατζέντα, το σχέδιο αντικατάστασης πληθυσμού, την Υποτακτικότητα απέναντι στην Τουρκία, την προδοτική πολιτική Μητσοτάκη για Ελλάδα και Κύπρο.

Αναλυτικά η χθεσινή ομιλία του Κώστα Καραμανλή στο STAR FORUM

Κυρίες και Κύριοι

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (EUROSTAT) η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα παρουσιάζει εκρηκτική άνοδο.

Το 2021 γεννήθηκαν στην χώρα μας 85.346 παιδιά, το 2022 μόλις 75.921. Οι γεννήσεις ήταν 9.425 λιγότερες, δηλαδή μέσα σε ένα χρόνο κατεγράφη μείωση κατά περίπου 11%.

Αντιθέτως οι θάνατοι ανήλθαν το 2021 στις 143.923 και το 2022 στις 140.801. Δηλαδή αριθμός σχεδόν διπλάσιος των γεννήσεων!

Δυστυχώς η τάση αυτή δεν είναι συγκυριακή. Επιβεβαιώνει επί το δυσμενέστερο παγιωμένες δημογραφικές καμπύλες. Αρκεί να σημειωθεί ότι το 1951, υπό πολύ δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες αφού η χώρα μόλις έβγαινε από μια δραματική περίοδο πολέμου – κατοχής και εμφυλίου και με αισθητά μικρότερο πληθυσμό, γύρω στα 7.5 εκατομμύρια, κατέγραψε 155.422 γεννήσεις, περίπου διπλάσιες των σημερινών, και 57.508 θανάτους, δηλαδή το ένα τρίτο (1/3) των γεννήσεων.

Σύμφωνα με όλα τα σενάρια προβολής στο μέλλον ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί σημαντικά. Το 2050 υπολογίζεται σε 8,3 εκατομμύρια κατά το απαισιόδοξο σενάριο και σε 10 εκατομμύρια κατά το αισιόδοξο.

Πέραν όμως του αριθμού του γενικού πληθυσμού, πολύ ανησυχητική είναι και η προβολή της ηλικιακής του διάρθρωσης. Το 2050 ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας θα μειωθεί από 1,6 εκ. σήμερα σε ανάμεσα σε 1 ή 1,4 εκ ανάλογα με το αισιόδοξο ή το απαισιόδοξο σενάριο. Αντίθετα κατά την έρευνα του καθηγητή Βύρωνα Κοτζαμάνη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας το 2040 ο αριθμός των 65 ετών και άνω θα πλησιάσει το 30% του συνολικού πληθυσμού! Ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός δηλαδή οι ηλικίες που δυνητικά θα μπορούσαν να εργασθούν, θα μειωθεί από 7 εκ το 2015 σε πάνω κάτω 5 εκ ανάλογα με το σενάριο.

Επί πλέον επιβαρυντικό στοιχείο στην περίπτωσης της χώρας μας είναι ότι την περασμένη δεκαετία λόγω κυρίως της οικονομικής κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα περισσότεροι από 450.000 συμπολίτες μας, προερχόμενοι μάλιστα από το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κατά την έρευνα της πρωτοβουλίας Brain Re Gain που παρουσιάστηκε πρόσφατα το 70% εξ αυτών διαθέτει μεταπτυχιακό και σχεδόν το 18% διδακτορικό ή και μεταδιδακτορικό ακαδημαϊκό τίτλο. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου πληθυσμιακή αφαίμαξη με ιδιαίτερα δυσμενή όχι μόνο αριθμητικά αλλά και ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Με δύο λόγια: Η Ελλάδα δεν γεννά, γερνά και εξασθενεί! Το δημογραφικό είναι μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του έθνους και ως εκ τούτου το κρισιμότερο εθνικό θέμα στα χρόνια που έρχονται!

Οι επιπτώσεις του είναι πολυεπίπεδες και υπό συνθήκες δραματικές. Οδηγούν σε συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, σε αδυναμία στήριξης του ασφαλιστικού συστήματος, σε ασφυξία της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Αποτελούν όμως προοπτικά και σοβαρή απειλή για την αμυντική και αποτρεπτική ικανότητά μας. Ειδικά για μια χώρα όπως η Ελλάδα που ζει σε ένα ασταθές βαλκανικό περιβάλλον και πρωτίστως απειλείται η εδαφική της ακεραιότητα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Οι ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας δεν θα αλλάξουν έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυταπάτες ούτε επιτρέπονται ούτε συγχωρούνται. Επιβάλλεται σθένος, εγρήγορση, αποφασιστικότητα, ομοψυχία για την αντιμετώπισή τους. Προφανώς η πληθυσμιακή ευρωστία συνιστά κρίσιμη παράμετρο για την εθνική ασφάλεια και την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων.

Είναι χρήσιμο να δούμε και την Ευρωπαϊκή διάσταση του θέματος. Πρώτον, διότι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρωπαϊκής οικογένειας και δεύτερον, διότι η όποια προσπάθεια ανάσχεσης των δυσμενών δημογραφικών τάσεων αυτονόητα δεν μπορεί να γίνει μεμονωμένα σε εθνικό επίπεδο μόνο, αλλά θα χρειαστεί ευρωπαϊκό συντονισμό, συνεργασία και στήριξη.

Η δημογραφική προοπτική στην Ευρώπη, ποικίλει βέβαια μεταξύ των διαφόρων χωρών, όμως σε γενικές γραμμές κινείται επίσης με αρνητικές τάσεις. Μείωση των γεννήσεων από την μία, γήρανση του πληθυσμού από την άλλη.

Το μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό συρρικνώνεται με γεωμετρική πρόοδο. Μέχρι το 2070 προβλέπεται να αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 4% του πληθυσμού της γης. Η Ευρώπη είναι ήδη η ήπειρος με τον γηραιότερο πληθυσμό παγκοσμίως. Και βέβαια το μερίδιο της Ευρώπης στο παγκόσμιο ΑΕΠ θα γίνει συγκριτικά μικρότερο.

Παρά το ότι έχει αρχίσει κάποια δημόσια συζήτηση για το δημογραφικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν έχει γίνει επαρκώς και ευρέως αντιληπτή η σημασία του και η κρισιμότητα των συνεπειών του σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες εφαρμόζονται πολιτικές που ανατρέπουν σταδιακά το κοινωνικό μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ανελαστική δημοσιονομική αυστηρότητα, περικοπές, ενίοτε δραστικές, στην πρόνοια και την στήριξη των ασθενέστερων ομάδων, εργασιακή ανασφάλεια, φόβος και αβεβαιότητα για το μέλλον δημιουργούν ένα πλαίσιο που υπονομεύει την κοινωνική συνοχή, μεγαλώνει τις κοινωνικές ανισότητες, κάνει πιο δύσκολη την προοπτική των νέων και ως εκ τούτου αφήνει αρνητικό αποτύπωμα και στην δημογραφική εξέλιξη.

Και αντίστροφα βέβαια, οι αρνητικές δημογραφικές τάσεις έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απαισιόδοξη πρόβλεψη αναφορικά με το μέλλον του ευρωπαϊκού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.

Αντιμέτωποι με το διαφαινόμενο αδιέξοδο κάποιοι διατυπώνουν την άποψη ότι οι μαζικές μεταναστευτικές ροές είναι ρεαλιστική λύση για την συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού της Ευρώπης. Ο αριθμός των μεταναστών που απαιτείται για την σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού σε ηλικία εργασίας στα επόμενα χρόνια, είναι τεράστιος. Υπολογίζεται σε 3,2 εκατομμύρια νεοεισερχόμενους ετησίως. Προφανώς η σκέψη αυτή δεν συνιστά λύση. Αντιθέτως εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, αφού μία τόσο μαζική εισροή μεταναστών θα προκαλέσει μετά βεβαιότητάς κοινωνική αναταραχή, διατάραξη της κοινωνικής συνοχής και πολιτική αστάθεια.

Η επιλογή αυτή μπορεί να είναι μόνο τμήμα μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής πολιτικής και μάλιστα υπό την προϋπόθεση νόμιμης, ελεγχόμενης και στοχευμένης κάλυψης θέσεων εργασίας από εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης εργαζόμενους, ανάλογα με τις ανάγκες και τα προαπαιτούμενα κάθε κράτους – μέλους. Είναι αδιανόητη η αθρόα και ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση ανθρώπων που δεν είναι διατεθειμένοι να σεβαστούν τους κανόνες, την νομιμότητα, τις αντιλήψεις και τον αξιακό κώδικα του κράτους υποδοχής. Ειδικά μάλιστα για χώρες εκτεθειμένες σε απειλές και κινδύνους όπως η Ελλάδα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που πολλές φορές δεν ξέρουμε ούτε καν από που προέρχονται, ποιων ενεργούμενα μπορεί να είναι, εάν αποτελούν εθνικό κίνδυνο ή όχι.

Να σημειωθεί απλώς, ότι σύμφωνα με την προαναφερθείσα έρευνα της EUROSTAT, από τις 75.921 γεννήσεις το 2022, οι 23.000 είναι αλλοδαποί στο γένος. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί το 2050 οι Έλληνες στο γένος θα αποτελούν μόλις το 63% του έτσι κι αλλιώς συρρικνωμένου τότε συνολικού πληθυσμού!!

Η ανατροπή του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής πρόνοιας και συνοχής, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον, οι επιδεινούμενες δημογραφικές τάσεις και η προώθηση από κάποιους κύκλους της μαζικής μετανάστευσης ως λύσης για το δημογραφικό και εργασιακό πρόβλημα της Ευρώπης ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσουν και πολιτικές συνέπειες. Πολιτικά κόμματα που πρωταγωνίστησαν για πολλές δεκαετίες εξαϋλώνονται, η ομαλή εναλλαγή στην εξουσία μετριοπαθών κομμάτων με όχι διαμετρικά αντίθετους προσανατολισμούς είναι παρελθόν. Ογκούμενα τμήματα του πληθυσμού εκφράζουν δυσαρέσκεια, απογοήτευση, αποξένωση. Συχνά μάλιστα ψηφίζοντας όχι από πεποίθηση αλλά από απόρριψη.

Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να αφουγκραστούν προσεκτικά και να απαντήσουν πειστικά στις ανησυχίες των πολιτών, ειδικά αυτών που πλήττονται από τα φαινόμενα αυτά και βλέπουν τις ζωές τους να αλλάζουν προς το χειρότερο.

Οφείλουν να σκύψουν στα προβλήματά τους, να ακούσουν τις ανησυχίες τους, να εξηγήσουν ότι νοιάζονται πραγματικά γι αυτούς.. Αφ’ υψηλού ελιτίστικες συμπεριφορές δεν χωρούν. Απαξιωτικοί και υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί απλώς ρίχνουν λάδι στην φωτιά.

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από σεβασμό στις αξίες, τις παραδόσεις τους και τις ρίζες τους τον πατριωτισμό και την εθνική τους ταυτότητα, το ρόλο της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη. Έχουν ανάγκη να πειστούν ότι δεν μπορεί στο όνομα ενός δικαιωματισμού να μην γίνονται εξ ίσου σεβαστά τα δικά τους δικαιώματα.

Η διαπίστωση ότι το δημογραφικό έχει καταστεί μείζον εθνικό πρόβλημα, όπως άλλωστε αναδεικνύεται και στο παρόν συνέδριο, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ως εκ τούτου ανάγεται σε κορυφαία και άμεση εθνική προτεραιότητα η αντιμετώπισή του. Το εγχείρημα αυτό όμως κάθε άλλο παρά εύκολο είναι.

Πρώτον, διότι καλούμαστε όχι απλώς να ανακόψουμε μια μακρόχρονη εξέλιξη, αλλά να αντιστρέψουμε δραστικά την αρνητική τάση.

Δεύτερον, διότι η προσπάθεια θα πρέπει να υπερβεί παγιωμένες κοινωνικές συνθήκες, αντιλήψεις και συνήθειες που έχουν διαχρονικά διαμορφωθεί.

Τρίτον, διότι το ζητούμενο δεν είναι η υιοθέτηση μόνο κάποιων θετικών μέτρων αποσπασματικού χαρακτήρα αλλά μια μακρόπνοη, συνεκτική στρατηγική. Πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος του « too little too late», δηλαδή πολύ λίγο, πολύ αργά. Άλλωστε κάποια μέτρα ήδη έχουν ληφθεί και αρκετά έχουν εξαγγελθεί, είναι ανάγκη όμως να διευρυνθούν και να αποκτήσουν μονιμότερο χαρακτήρα.

Τέταρτον, διότι η εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής προϋποθέτει απαραίτητα τα στοιχεία της συνέπειας, της συνέχειας, της αλληλοσυμπλήρωσης και της επιμονής σε βάθος χρόνου, στοιχεία δηλαδή που δεν χαρακτηρίζουν κατά κανόνα την δημόσια ζωή μας. Ειδικά μάλιστα για μια προσπάθεια, τα αποτελέσματά της όποιας δεν θα γίνουν απτά παρά σε βάθος δεκαετιών.

Και πέμπτο, διότι πολλές από τις επιβαλλόμενες πολιτικές έχουν εκ των πραγμάτων οικονομικό κόστος, που σημαίνει μεταξύ άλλων πρόσθετη δημοσιονομική επιβάρυνση αλλά ίσως και περικοπές σε άλλες πολιτικές προτεραιότητες.

Έχοντας αυτά υπ΄ όψιν , σε κάθε περίπτωση απαιτείται η επεξεργασία και εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης και στοχευμένης οικογενειακής πολιτικής. Με απλά λόγια, πολιτική για την στήριξη της οικογένειας και την αύξηση της γονιμότητας. Μια τέτοια πολιτική περιλαμβάνει από τη μια ένα πλέγμα μέτρων και κινήτρων φορολογικού, εργασιακού και επιδοματικού χαρακτήρα. Και από την άλλη αντίστοιχη δέσμη μέτρων κοινωνικού χαρακτήρα που σχετίζονται με την φροντίδα κατά την βρεφονηπιακή ηλικία, την πρόσβαση στην εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Καίρια παράμετρος σε αυτή την δέσμη είναι και μια πολιτική διευκόλυνσης για τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν στέγη.

Ας σημειωθεί ότι στην κατεύθυνση αυτή ξεχωριστή αξία έχει η σταδιακή εξομοίωση των τρίτεκνων με τους πολύτεκνους. Επιχειρήθηκε το 2007 με αξιόλογα και μετρήσιμα αποτελέσματα, αναιρέθηκε στα χρόνια των μνημονίων.

Είναι σαφές ότι για να υιοθετηθεί στην πράξη και κυρίως να αποδώσει μια τέτοια στρατηγική απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εδράζεται σε μια ρωμαλέα και ακμάζουσα οικονομία. Υψηλοί δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, επιχειρηματικό περιβάλλον ελκυστικό στις νέες επενδύσεις με έμφαση στους τομείς αιχμής των νέων τεχνολογιών και της ενέργειας, περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας. Όχι μόνο γιατί παρέχουν τον απαραίτητο δημοσιονομικό χώρο, αλλά πρωτίστως διότι δημιουργούν συνθήκες ευνοϊκότερες στους νέους να προκόψουν και να κάνουν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό.

Βεβαίως, ουσιαστική ανάπτυξη σημαίνει και διάχυση του παραγόμενου πλούτου στους πολλούς, ευκαιρίες για όλους, άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στήριξη των λιγότερο ευνοημένων. Όταν η Janet Yellen, πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και νυν Υπουργός Οικονομικών, επισημαίνει από το 2014 ότι «δεν είναι μυστικό ότι οι τελευταίες δεκαετίες της διευρυνόμενης ανισότητας μπορούν να συμπτυχθούν ως μεγάλα οφέλη εισοδήματος και πλούτου για την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας και λιμνάζουσες συνθήκες διαβίωσης για τους πολλούς» δεν χρειάζονται παραπάνω σχόλια για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει συνολικά ο δυτικός κόσμος. Ανάπτυξη και ευημερία υπάρχει πραγματικά μόνο στην βάση ενός ευημερούντος κοινωνικού συνόλου.

Σε αυτή την λογική δύο προτεραιότητες αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Πρώτον, ή άνθηση και ευεξία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα που τις διακρίνει. Χρειάζονται όμως μεγαλύτερη στήριξη και στην πρόσβασή τους σε χρηματοδοτικά εργαλεία, κυρίως από το τραπεζικό σύστημα δηλαδή, και στην διευκόλυνση του εξαγωγικού τους προσανατολισμού.

Δεύτερον, η ανάγκη στήριξης της περιφερειακής ανάπτυξης και του πρωτογενούς τομέα. Άλλωστε το δημογραφικό, πέραν της οξύτητάς του, έχει και ένα πρόσθετο επιβαρυντικό διαρθρωτικό χαρακτηριστικό. Την απίσχναση της περιφέρειας με αντίστοιχη διαρκή διόγκωση του αστικού πληθυσμού, την ερήμωση των χωριών, την καθίζηση της γεωργικής παραγωγής που πλήττεται ήδη και από την κλιματική κρίση. Η στήριξη των παραγωγών, των γεωργικών εξαγωγών και των υγιών συνεταιριστικών επιχειρήσεων είναι αναγκαία βήματα για την ανάσχεση τουλάχιστον αυτού του φαινομένου.

Σοβαρότατο συναφές θέμα είναι η έξοδος από την Ελλάδα περισσότερων από 450.000 ανθρώπων τα χρόνια της κρίσης, το περίφημο Brain Drain. Όχι μόνο, όπως ήδη τονίστηκε, λόγω του μεγάλου αριθμού, αλλά και πρωτίστως από άποψη προσόντων, μόρφωσης και εξειδίκευσης, του ποιοτικού τους επιπέδου. Προέχει λοιπόν η συντονισμένη προσπάθεια επαναπατρισμού τους.

Στην κατεύθυνση αυτή είναι καίριο το εύρημα της προαναφερθείσας έρευνας της πρωτοβουλίας Brain Regain ότι το 60% περίπου εξ αυτών είναι διατεθειμένο να επιστρέψει ακόμα και με χαμηλότερο μισθό. Προφανώς λοιπόν η οικονομική ευεξία της χώρας, οι επενδύσεις και οι καλύτερες θέσεις εργασίας έχουν κομβικό ρόλο, δεν είναι όμως το παν, ίσως μάλιστα ούτε καν ο κυριότερος παράγοντας.

Κατά την ίδια έρευνα, οι πρωταρχικοί λόγοι της προθυμίας τους για επιστροφή, είναι η επιθυμία τους να ζήσουν στην πατρίδα τους, η επανένωση με τους γονείς και τις οικογένειές τους, το κλίμα, οι ανθρώπινες σχέσεις, συναισθηματικά κυρίως κριτήρια, που έχουν σχέση με την ποιότητα ζωής στην χώρα και με τις ρίζες τους.

Καθοριστικής σημασίας, πάντα κατά την ίδια έρευνα, είναι η απάντησή τους στην ερώτηση «ποια είναι η εξασφάλιση που θα θέλατε, για να επιστρέψετε». Την πρώτη θέση καταλαμβάνουν η αξιοκρατία, η διαφάνεια και η ασφάλεια, πιο πάνω από το επίπεδο αμοιβών και παροχών. Με άλλα λόγια, προσλαμβάνουν ότι η χώρα υστερεί σε αυτούς τους τομείς. Δύσκολο να αποπειραθεί κανείς να τους διαψεύσει. Συνεπώς η ουσιαστική βελτίωση των επιδόσεών μας ως κράτος στην εμπέδωση κανόνων αξιοκρατίας, στην ταχεία και αποτελεσματική λειτουργία της δικαιοσύνης και στην προστασία των πολιτών από την εγκληματικότητα καθίστανται εκ των πραγμάτων θεμελιώδεις προτεραιότητες.

Ζούμε σε ένα κόσμο πολύ πιο δύσκολο, πιο περίπλοκο, πιο απρόβλεπτο από αυτόν στον οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Οι σταθερές που θεωρούσαμε περίπου δεδομένες δεν ισχύουν πλέον. Οι άμετρες συγκρούσεις, η βία, οι χωρίς όρια ανταγωνισμοί σε όλα τα επίπεδα από εξαιρέσεις έχουν γίνει κανόνας και καθημερινότητα. Καμμιά χώρα, όσο ισχυρή κι αν είναι, δεν μπορεί να επιβάλλει την βούλησή της στον πολυπολικό κόσμο που έχει ήδη ανατείλει. Το διεθνές δίκαιο και οι συμφωνίες σπάνια τηρούνται, συχνότατα περιφρονούνται και παραβιάζονται.

Μην περιμένουμε να βελτιωθούν τα πράγματα στο διεθνές στερέωμα. Όλα δείχνουν ότι θα γίνουν χειρότερα, πιο ρευστά, πιο αβέβαια, πιο επικίνδυνα! απειλητικά σύννεφα βαραίνουν τον ορίζοντα και είναι υψηλή η πιθανότητα να βρεθούμε σε καταιγίδες. Ειδικά για την χώρα μας που βρίσκεται σε ένα τόσο κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι.

Είναι σε αυτές τις συνθήκες που ο Ελληνισμός πρέπει να επιβιώσει και να σταθεί όρθιος. Μια από τις μεγαλύτερες, προοπτικά ίσως η μεγαλύτερη, από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι το δημογραφικό. Αν δεν δράσουμε τώρα, άμεσα, αποφασιστικά θα καταστεί πρόβλημα υπαρξιακό. Δεν σας μιλώ πολιτικά, μην κάνετε λάθος, κι ακόμα λιγότερο δεν σας μιλώ κομματικά. Σας μιλώ εθνικά. Πρέπει να δράσουμε τώρα και να δράσουμε σθεναρά! Οι απαντήσεις που ψάχνουμε είναι ορατές και περνούν από την συνείδησή μας. Αρκεί να την ακούσουμε που σημαίνει εθνικό συναγερμό!!

10/12/2023 Κ. Καραμανλής: Σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο κρίνεται η αντοχή του Ελληνισμού

 

Αγαπητοί φίλοι,

Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σήμερα εδώ, ανάμεσά σας –με αφορμή το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη– 14 χρόνια μετά την τελευταία δημόσια παρουσία μου στην πόλη σας. Έχει κάνει πράγματι πολλή δουλειά ο Κοττάκης. Με επιμονή και πείσμα έχει συγκεντρώσει μεγάλο όγκο από στοιχεία και μαρτυρίες. Η έρευνα που έχει γίνει φανερώνει το πάθος του για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο Κοττάκης δεν χαρίζεται. Γράφει κοφτά, χωρίς περιττά λόγια, με γνώμονα το επαγγελματικό του ήθος και κυρίως τον πατριωτισμό του. Άσχετα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι, τον χαρακτηρίζει το θάρρος της γνώμης του και η δυνατή γραφή του.

Κυρίες και Κύριοι,

Έχω ισχυρούς δεσμούς με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Πέρα όμως από τα αισθήματα αγάπης, θεωρώ τη Θράκη καίριο προμαχώνα του Ελληνισμού και τμήμα της πατρίδας μας με ιδιαίτερη γεωπολιτική βαρύτητα. Τα αισθήματα και οι αντιλήψεις αυτές έπαιξαν και βαρύνοντα ρόλο στην αποδοχή της τιμητικής πρότασης που μου έγινε από την Συνεταιριστική Ένωση Καπνοπαραγωγών Ελλάδας να με περιλάβει στην ευρύτερη οικογένειά της. Για μένα είναι ξεχωριστό προνόμιο να συμμετέχω στην προσπάθεια για την οικονομική ευρωστία της Θράκης, την στήριξη της αγροτικής παραγωγής, την ανάσχεση των δυσμενών δημογραφικών τάσεων.

Πρόσφατα, η Θράκη χτυπήθηκε από σοβαρή οικολογική καταστροφή. Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων κάηκαν, σπίτια καταστράφηκαν, μεγάλες οι ζημιές σε φυτικό και ζωικό κεφάλαιο. Επείγει να φροντίσουμε με εντατικούς ρυθμούς για την ανασυγκρότηση της περιοχής, για τη στήριξη των πληγέντων, για ενίσχυση των υποδομών και της παραγωγικής βάσης. Η ακμή της Θράκης είναι ύψιστη εθνική προτεραιότητα. Βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για τη χώρα μας και όχι μόνο. Βρίσκεται μεταξύ δύο ηπείρων και δύο θαλασσών. Με τον πόλεμο στην Ουκρανία αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο η γεωπολιτική, αλλά και η στρατηγική της αξία. Είναι πολλοί αυτοί που πλέον αντιλαμβάνονται, εντός και εκτός Ελλάδας, τον ευρύτερο ρόλο που μπορεί να παίξει η Θράκη. Ως γέφυρα ειρήνης, ανάπτυξης, ενεργειακής συνεργασίας, αλλά και παροχής ασφάλειας. Η πόλη σας, η Αλεξανδρούπολη, βρίσκεται σε ένα γεωστρατηγικό σταυροδρόμι, το οποίο, μετά την πρόσφατη αναβάθμιση του λιμένα της, έχει προσλάβει ιδιαίτερη αξία. Μεταξύ Καυκάσου, Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, η Ελλάδα διά της Αλεξανδρουπόλεως αναδεικνύεται σε στρατηγικό παίκτη και μπορεί να διεκδικήσει ανάλογα εθνικά ανταλλάγματα.

Τον τελευταίο καιρό, γνωστοί κύκλοι επιχειρούν, με την ευκαιρία της επανέναρξης του ελληνοτουρκικού διαλόγου, να επαναφέρουν ζήτημα αναγνώρισης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ υπάρχουν τρεις εθνοτικές ομάδες και το μέλος της κάθε μιας απ’ αυτές μπορεί να επικαλείται την εθνοτική του καταγωγή, τουρκική, πομακική ή ρομά, στο πλαίσιο του ατομικού αυτοπροσδιορισμού. Αλλά δεν μπορεί κανείς σκόπιμα και εκ του πονηρού να συγχέει Συνθήκες που αφορούν τα σύνολα, όπως η Συνθήκη της Λωζάνης, με Συνθήκες και πρόνοιες που αφορούν τα άτομα και τα ατομικά δικαιώματα.

Απεναντίας, εδώ έχει συμβεί κάτι αξιοθαύμαστο. Οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της περιοχής έχετε αποτελέσει πρότυπο ανοικτής δημοκρατικής κοινωνίας και ειρηνικής συνύπαρξης. Και κανένα τρίτο κράτος δεν πρέπει να διανοείται ότι, στο πλαίσιο των καλώς νοούμενων διακρατικών σχέσεων, μπορεί να έχει λόγο στις εσωτερικές μας υποθέσεις και να προβάλλει απαιτήσεις. Και, βεβαίως, είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να συνδέσει την εθνοτική καταγωγή με ζητήματα αλυτρωτισμού.

Κυρίες και Κύριοι,

Ασφαλώς και πρέπει να επιδιώκουμε την ειρήνη και τη συνεργασία με την Τουρκία. Είναι μια χώρα που η γεωγραφία ορίζει πως πρέπει να ζούμε μαζί της ως γείτονες. Είναι θετικό όταν το κλίμα στις μεταξύ μας σχέσεις, από έντονα συγκρουσιακό, κινείται στην κατεύθυνση της ύφεσης. Και, ασφαλώς, πρέπει να εξαντλήσουμε την όποια ευκαιρία παρουσιαστεί για επίλυση της διαφοράς μας για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Η Ελλάδα έχει αποδείξει, εδώ και πολλά χρόνια, την ειλικρίνεια και την ετοιμότητά της για ειρηνική επίλυση της διαφοράς αυτής, στη βάση πάντα του Διεθνούς Δικαίου. Όμως, για οτιδήποτε άλλο από όσα θέτει η Τουρκία, τα πράγματα είναι λυμένα, ξεκάθαρα και διευθετημένα από Διεθνείς Συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο και τις σχετικές ρυθμίσεις διεθνών οργανισμών και δεν μπορούν να τεθούν υπό διαπραγμάτευση ή δικαστική αίρεση.

Θα πρέπει, συνεπώς, όταν προσερχόμαστε στον όποιο διάλογο με την Τουρκία, να είμαστε πρώτα από όλα εμείς ξεκάθαροι ως προς το τι συζητάμε και ποια πράγματα μπορούμε να διαπραγματευτούμε. Ακούω ότι έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Κανένας δεν αρνήθηκε τα δικαιώματα της Τουρκίας. Τα δικαιώματα εκείνα, όμως, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο και από τις Διεθνείς Συνθήκες και όχι αυτά που διεκδικεί η ίδια με τις θεωρίες περί γκρίζων ζωνών και τις φιλοδοξίες της περί Γαλάζιας Πατρίδας ή συνόρων της καρδιάς της.

Η ειρήνη δεν εξαγοράζεται με παραχώρηση κυριαρχίας. Ούτε με ασαφείς διατυπώσεις που επιδέχονται ποικίλες ερμηνείες, ικανές να ενθαρρύνουν την Τουρκία – ή οποιονδήποτε σύμμαχο, εταίρο ή τρίτο – να νομίσει ότι, με αντίτιμο την μείωση της έντασης, είμαστε πρόθυμοι να ενδώσουμε σε αξιώσεις ή πιέσεις εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ούτε, βέβαια, του αυτονόητου δικαιώματος άμυνας και αποτροπής για κάθε σπιθαμή ελληνικού εδάφους.

Κυρίες και Κύριοι,

Δεν χωρά καμιά έκπτωση σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Γκρίζες ρυθμίσεις, οι οποίες έχουν ως στόχο, με αυθαίρετη ερμηνεία των συνομιλητών μας, να παγώσουν ή να αναστείλουν την άσκηση της εθνικής μας κυριαρχίας στο Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, εκεί που κρίνεται το στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές. Πολύ δε περισσότερο εάν ο στόχος τρίτων είναι η συνδιαχείριση του αρχιπελάγους του Αιγαίου. Εμείς οι Έλληνες επιζητούμε την ειρήνη και τις σχέσεις καλής γειτονίας με όλους τους γείτονές μας, αλλά πάντοτε είμαστε σε επιφυλακή για να διακρίνουμε τυχόν κινδύνους που ελλοχεύουν εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Είναι χρέος όλων μας να ορθώσουμε ενιαίο εθνικό μέτωπο για να αποκρούσουμε τυχόν απαιτήσεις που θα οδηγήσουν στην διχοτόμηση του Αιγαίου και στην εγκατάλειψη της Κύπρου.

Θα επαναλάβω για μία ακόμη φορά: στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο κρίνεται η αντοχή του Ελληνισμού. Και κατ’ επέκταση η ευθύνη και η μοίρα όλων μας.

Παρουσία του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή η παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Κοττάκη στην Αλεξανδρούπολη

 

Σε μια καθ’ όλα γεμάτη αίθουσα στην Αλεξανδρούπολη και με την παρουσία του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του γνωστού δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη “Οι Απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή”.

Το αόρατο νήµα που συνδέει τις υποκλοπές, τη διπλωµατία των αγωγών, το φυσικό αέριο, τις φονικές πυρκαγιές του 2007, τις απειλές κατά του πρώην πρωθυπουργού, το βέτο στο Βουκουρέστι, το Βατοπέδι και τον Δεκέµβρη του 2008 ξετυλίγεται για πρώτη φορά µέσα από πλήθος ντοκουµέντων και νοµικών κειµένων, φωτίζοντας τους πραγµατικούς πρωταγωνιστές αλλά και κάθε µορφής επιδιώξεις στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κώστα Καραµανλή.

“Οι Απόρρητοι Φάκελοι Καραµανλή” επιχειρούν µια δεύτερη ανάγνωση στους καθοριστικούς σταθµούς της διακυβέρνησης 2004-2009, αποτυπώνοντας συγκλίνουσες και αποκλίνουσες στρατηγικές, στάσεις και αντιστάσεις εγχώριων και µη πολιτικών δυνάµεων, στόχους και προοπτικές για την Ελλάδα και την Ευρώπη, τοποθετώντας στο επίκεντρο της ανάγνωσης τον νέο ενεργειακό χάρτη και την αναδιανοµή των φυσικών πόρων στην ευρωρωσική ζώνη και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Άγνωστα ντοκουµέντα, µαρτυρικές καταθέσεις, νοµικά και διπλωµατικά κείµενα έρχονται για πρώτη φορά στο φως, συνθέτοντας το ψηφιδωτό της διακυβέρνησης Καραµανλή, µιας περιόδου που «σφράγισε» την ελληνική πολιτική στις αρχές του 21ου αιώνα. 

Πρόσωπα, δυνάµεις, θεσµικά και µη κέντρα αναδύονται µέσα από µια συγκλονιστική αφήγηση, η οποία φωτίζει τις αθέατες πτυχές της κυβερνητικής περιόδου του Κώστα Καραµανλή, αποκαλύπτοντας τις αιτιώδεις σχέσεις και τα ισχυρά κίνητρα για την επιταχυνόµενη αποδροµή της.

Πηγή:focustonevro.gr

09/05/2023 Κώστας Καραμανλής: «Άγρυπνοι και ασυμβίβαστοι στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων. »

Ολόκληρη η ομιλία του τ. πρωθυπουργού, κ. Κ. Καραμανλή στο Ζάππειο για την « Ημέρα της Ευρώπης»

« Tο όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ένταξη της Ελλάδας στην  ενωμένη Ευρώπη ήταν μια θεμελιώδης στρατηγική επιλογή. Επιλογή που είχε  τρία κεφαλαιώδους σημασίας σκέλη: Πρώτον την ένταξη της χώρας μας, σε  ένα χώρο ειρήνης, ασφάλειας και αλληλεγγύης έναντι της μόνιμης απειλής που  αντιμετωπίζει η Ελλάδα εξ Ανατολών. Δεύτερον, την ένταξή της σε ένα χώρο  οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας. Και, τρίτον, την ένωσή της με μια  μεγάλη ομάδα δημοκρατικών κρατών, διασφαλίζοντας έτσι το δημοκρατικό  πολίτευμα, το οποίο στο παρελθόν συχνά είχε αμφισβητηθεί. 

Η στρατηγική αυτή επιλογή δικαιώθηκε απόλυτα στα σαράντα περίπου χρόνια  που πέρασαν. Ο Καραμανλής πίστευε ότι η Ελλάδα πρέπει να καταστεί  αναπόσπαστο και οργανικό τμήμα της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Σήμερα σχεδόν  όλοι αποδεχόμαστε ότι αυτός είναι ο φυσικός μας χώρος και οποιαδήποτε άλλη  σκέψη είναι αδιανόητη. Είναι σαφές ότι η Ευρωπαϊκή οικογένεια έχει παράσχει  στην Ελλάδα τα αποτελεσματικότερα μέσα που είχε ποτέ στην διάθεσή της για  να αντιμετωπίσει τις τρεις μεγάλες προκλήσεις, δηλαδή την προάσπιση της  ασφάλειάς της, την προώθηση της ευημερίας και την εμπέδωση σταθερού  δημοκρατικού πολιτεύματος. 
Ο Καραμανλής, όπως όλοι οι μεγάλοι εμπνευστές της Ευρωπαϊκής ιδέας, είχε  συλλάβει το όραμα της Ευρωπαϊκής ισχύος εν τη ενώσει. Της Ευρωπαϊκής  ολοκλήρωσης δηλαδή, κατά την οποία η πολιτική ένωση θα οδηγούσε στην  επικράτηση των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών και τη διάδοσή τους στον  υπόλοιπο κόσμο. Ισχυρή Ευρώπη που, σε πνεύμα συνεργασίας και  αλληλεγγύης, θα υπηρετούσε και το κοινό αλλά και το εθνικό συμφέρον.  Στόχος φιλόδοξος αλλά όχι ανεδαφικός, δύσκολος αλλά με ανεκτίμητη αξία  στην πραγμάτωσή του. Όπως επιγραμματικά το είχε συμπυκνώσει ο Winston 
Churchill: "Ζητούμε από τα ευρωπαϊκά έθνη, ανάμεσα στα οποία έχουν κυλήσει  ποταμοί αίματος, να ξεχάσουν τις υπερχιλιετείς διαμάχες τους και να εργαστούν  για τις μεγαλύτερες αρμονίες από τις οποίες εξαρτάται το μέλλον".

 

Δυστυχώς σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει μείνει ημιτελές και δεν  ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οραματιστών ηγετών αλλά και των λαών  των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Σε πλείστες, μάλιστα, περιπτώσεις η  αναποτελεσματικότητα, η εσωστρέφεια και η απογοήτευση είναι διάχυτες.  Κοντόφθαλμες πολιτικές υπαγορευόμενες από στενά συμφέροντα κρατών  μελών υπονομεύουν την κοινή προσπάθεια ή καταλήγουν σε ασυνεννοησία και  διενέξεις. Τα μειωμένα ανακλαστικά, η βραδεία αντίδραση στην αντιμετώπιση  κρίσεων, όπως η πανδημία και το μεταναστευτικό, έχουν οδηγήσει όχι απλώς  σε στασιμότητα, αλλά ίσως και σε υποχώρηση της προοπτικής για ευρωπαϊκή  ολοκλήρωση. 
Η αδυναμία της Ένωσης να δράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά εκδηλώθηκε  εμφαντικά κατά την παγκόσμια οικονομική κρίση που ανέκυψε το 2008 – 2009.  Αντί ταχείας και αποφασιστικής αντίδρασης επικράτησε σύγχυση, δυστοκία στη  λήψη αποφάσεων, έλλειψη αλληλεγγύης, ενίοτε και υστεροβουλία. Η  περίπτωση της χώρας μας υπήρξε χαρακτηριστική. Προφανώς δεν  αμφισβητούνται δικές μας αδυναμίες και λάθη. Δεν αμφισβητείται όμως ότι και  η συνταγή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, πέρα από συγκεκριμένα αυτονόητα  και υπερήμερα μέτρα, ήταν εν πολλοίς εξοντωτική, τιμωρητική και προς  παραδειγματισμό άλλων. Ούτε αμφισβητείται ότι απέτυχαν σε όλες σχεδόν τις  προβλέψεις τους, όπως άλλωστε παραδέχθηκαν και οι ίδιοι, βεβαίως κατόπιν  εορτής.  
Αλλά και πέραν της ελληνικής περίπτωσης, οι προτεραιότητες της συνοχής και  της αλληλεγγύης εγκαταλείφθηκαν. Η μόνιμη άρνηση του εύρωστου Βορρά να  κατανοήσει ότι η υπό όρους αμοιβαιοποίηση του χρέους και η μεταφορά πόρων  από τα εμπορικά πλεονάσματά τους προς τις ασθενέστερες χώρες, που είναι η  ουσία αλλά και η βασική προϋπόθεση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, και  μάλιστα με επίκληση μεταξύ άλλων και έωλων ηθικοπλαστικών επιχειρημάτων,  ισοδυναμεί με άρνηση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας και προοπτικής. 
Η στενόκαρδη αυτή θεώρηση έχει προκαλέσει τη διόγκωση ενός ακόμα  ιδιαίτερα ανησυχητικού φαινομένου. Τη διεύρυνση των κοινωνικών  ανισοτήτων, την περιθωριοποίηση ογκούμενων ομάδων του πληθυσμού, την  έλλειψη προοπτικής για όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους. Και ακόμα  την συνεχή αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Το μεταπολεμικό όμως  ευρωπαϊκό θαύμα του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα στηρίχτηκε ακριβώς  σε αυτή την αίσθηση διαρκούς βελτίωσης του επιπέδου ζωής για τους πολλούς

. 

 

Ανάπτυξη, επενδύσεις και ευημερία αλλά με κοινωνική συνοχή και προστασία  ήταν η επιτυχημένη συνταγή όλης της Ευρώπης με μικροπαραλλαγές από χώρα  σε χώρα. Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σε ανάσχεση και αποδρομή. Στο όνομα  μιας παγκοσμιοποίησης με πολλές στρεβλώσεις, ενός άναρχου  χρηματοπιστωτικού τοπίου και απροσδιόριστων διεθνών αγορών, η πλειοψηφία  των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων βλέπουν το εισόδημά τους να  συμπιέζεται, τις κοινωνικές παροχές να περικόπτονται, τις ευκαιρίες για  αξιοπρεπή εργασία να μειώνονται, τις συντάξεις τους να εξανεμίζονται. 
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη. Διότι η διεύρυνση των  ανισοτήτων και ο κοινωνικός αποκλεισμός, εκτός από θέμα εξόχως  ανθρωπιστικό, είναι η νάρκη στα θεμέλια της κοινωνικής ειρήνης και της  πολιτικής ομαλότητας. Και η εικόνα ανά την Ευρώπη ασταθών κυβερνήσεων,  αδύναμων ηγεσιών και ενίσχυσης κινημάτων και κομμάτων αντισυστημικού  χαρακτήρα είναι άμεσα συνυφασμένη με τα προαναφερθέντα. 
Εξίσου εμφανής είναι η υστέρηση της Ευρώπης στην μεγάλη γεωπολιτική  σκακιέρα. Κι αν αυτό ήταν ορατό ήδη από ετών, κορυφώνεται πάντως στις  μέρες μας με τον πόλεμο της Ουκρανίας, την παγκόσμια κρίση και τον νέο  ψυχρό, (μέχρι τώρα, ευτυχώς) πόλεμο. Πράγματι η ρωσική εισβολή ήταν πράξη  απαράδεκτη και καταδικαστέα. Όμως τούτη την ώρα, με τους κινδύνους της  κλιμάκωσης και διάχυσης της σύγκρουσης να ελλοχεύουν, προέχει η  κατάπαυση του πυρός και η επάνοδος στο τραπέζι την διαπραγμάτευσεων.  Όποιος υποστηρίζει την ολοκληρωτική νίκη οιασδήποτε των αντιμαχόμενων  πλευρών είτε ουρανοβατεί είτε υστερόβουλα ευνοεί την διαιώνιση της  σύγκρουσης. Και πάντως πρωτίστως η Ευρώπη βλάπτεται από την παράταση  του πολέμου και τις συνέπειές του. Αντί όμως να αναλάβει πρωταγωνιστικό  ρόλο στην αναζήτηση διεξόδου, άγεται και φέρεται αμήχανη και συρόμενη από  επιλογές τρίτων. Ακόμα χειρότερα εμφανίζεται συχνά διαιρεμένη σε σχέση με  τις πολιτικές της προτεραιότητες στην κρίση αυτή. Αν όμως η Ευρώπη η ίδια  δεν βγει μπροστά για να τερματιστεί ο πόλεμος, που διεξάγεται στο δικό της  έδαφος, ο ορίζοντας μόνο ζοφερός μπορεί να χαρακτηριστεί. 
Είναι λοιπόν επείγουσα η ανάγκη η Ευρώπη να ανασκουμπωθεί και να αναλάβει  τις ευθύνες της και πρωτοβουλίες. Και σε ό,τι αφορά την προώθηση της  Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά και τον βαρύνοντα ρόλο της στις διεθνείς  εξελίξεις. Αυτό όμως απαιτεί αξιοπιστία και συνέπεια στη βάση αρχών και αξιών,  πρωτίστως δε του Διεθνούς Δικαίου. Δεν μπορεί η Ευρώπη να δέχεται απειλές  χρήσης βίας κατά του ίδιου του εδάφους της ή να εκπέμπει μηνύματα  κατευνασμού έναντι των ηγεμονικών επιδιώξεων της Τουρκίας.

 

Διαχρονικά και συστηματικά η Τουρκία εγείρει μονομερείς διεκδικήσεις και  μάλιστα ανεξάρτητα από εκλογικά αποτελέσματα, κυβερνήσεις και πρόσωπα.  Επιδιώκει ηγεμονικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και η Ελλάδα είναι το  βασικό εμπόδιο για την πραγμάτωση αυτών των επιδιώξεων. Το δόγμα της  "Γαλάζιας Πατρίδας" δεν επιτρέπει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Περιστασιακές  αυξομειώσεις της έντασης δεν μεταβάλλουν την πραγματικότητα. Οι  πρόσφατες δηλώσεις Τσαβούσογλου περί αδιευκρίνιστου καθεστώτος νησιών  του Αιγαίου, εν μέσω μάλιστα συγκυριακής ύφεσης, δεν επιτρέπουν αυταπάτες.  Διότι είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι τυχόν υποχωρήσεις από πάγιες  εθνικές θέσεις θα λύσουν το πρόβλημα. Ή ακόμα χειρότερα ότι μια λύση – πακέτο, όλων των διεκδικήσεων δηλαδή που αυθαιρέτως και μονομερώς  προβάλλει η Τουρκία, συνιστά ρεαλιστική προσέγγιση. 
Η Ελλάδα παγίως είναι έτοιμη να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης  για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα άλλα θέματα που  εγείρει η Τουρκία είναι λυμένα και διευθετημένα από το Διεθνές Δίκαιο και τις  διεθνείς Συνθήκες. Πολύ ορθώς πράξατε κ. Πρωθυπουργέ που πολύ πρόσφατα  το τονίσατε και πάλι.  Κυρίες και Κύριοι 

Καμιά χώρα που σέβεται τον εαυτό της δεν θέτει υπό κρίση οιασδήποτε  διαπραγμάτευσης, διαμεσολάβησης ή δικαστηρίου την εθνική της κυριαρχία και  την εδαφική της ακεραιότητα. 
Αυτό πρέπει να το κατανοήσει με τρόπο απόλυτο και αδιαμφισβήτητο η  Τουρκία. Αλλά και σύμμαχοι και εταίροι που επαναλαμβανόμενα επιχειρούν να  προωθήσουν ιδέες περί συνολικού συμβιβασμού και απεργάζονται σχέδια  μοιρασιάς του Αιγαίου. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: 

• Το καθεστώς των νησιών είναι δεδομένο και εκτός πάσης συζήτησης • Το δικαίωμα άμυνας και αποτροπής για την ασφάλεια των νησιών είναι  αδιαπραγμάτευτο 
• Το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων είναι κατά το Διεθνές Δίκαιο μονομερές και στην αποκλειστική δικαιοδοσία της κάθε χώρας • Τελεία και παύλα. 

Κυρίες και Κύριοι 
Ο διεθνής ορίζοντας χαρακτηρίζεται από αυξημένη αστάθεια και αβεβαιότητα.  Οι συγκρούσεις, οι ανταγωνισμοί, οι κρίσεις εντείνονται. Οι χειρισμοί στα εθνικά θέματα απαιτούν εγρήγορση και αποφασιστικότητα. Ο ρόλος της Ελλάδας στην  Ευρώπη πρέπει να διασφαλιστεί και να ενισχυθεί.  

Στις δύσκολες αυτές συνθήκες η χώρα έχει ανάγκη από πολιτική σταθερότητα.  Δεν έχει την πολυτέλεια για πολιτική αστάθεια, ακυβερνησία, ατέρμονα  κομματικά παζάρια. Την επόμενη των εκλογών η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση  βιώσιμη, με καθαρή εντολή και ορίζοντα τετραετίας.  
Τη σταθερότητα και την προοπτική αυτή μόνο η παράταξή μας μπορεί να  εγγυηθεί. Όπως το κάνει επί μισό σχεδόν αιώνα. 
Με τη στήριξη όλων μας η παράταξή μας είναι ισχυρή και θα επιτύχει μια ακόμα  εκλογική νίκη στις επικείμενες εκλογές.  
Αναμφίβολα, η κυβέρνηση έχει να επιδείξει σοβαρό έργο. Η βελτίωση στους  οικονομικούς δείκτες, οι επενδύσεις, η φορολογική μεταρρύθμιση, η  ουσιαστική προώθηση του ψηφιακού κράτους, η διαχείριση του  μεταναστευτικού, η αναβάθμιση της αποτρεπτικής ικανότητας των ενόπλων  δυνάμεων είναι χειροπιαστά παραδείγματα. 
Η επόμενη κυβέρνηση, κύριε πρωθυπουργέ, πρέπει να συνεχίσει την  προσπάθεια με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Ιδιαίτερα στους  ευαίσθητους τομείς της δημόσιας υγείας και παιδείας, της ασφάλειας των  πολιτών και της απονομής της δικαιοσύνης. 

Κυρίες και Κύριοι 
Η παράταξή μας στάθηκε όρθια σε δύσκολες ώρες. Παρέμεινε και θα παραμείνει  ισχυρή ως ο κεντρικός κορμός της δημόσιας ζωής μας. Το κλειδί της δύναμής  της είναι η προσήλωση στις αρχές και τις αξίες, όπως με σαφήνεια τις  προσδιόρισε ο ιδρυτής της. Στην ιστορική της διαδρομή και προσφορά. Η 
συνταγή της επιτυχίας με απλά λόγια: 
• Σεβασμός στους δημοκρατικούς θεσμούς. 
• Απέναντι σε κάθε μορφή ανομίας. 
• Πάντα δίπλα στους πολίτες, ειδικά τους λιγότερο ευνοημένους. • Άγρυπνοι και ασυμβίβαστοι στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων.»

«Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή»/ Κ. Καραμανλής: Εγώ κοιτούσα το εθνικό συμφέρον

 

Σε μία κατάμεστη αίθουσα πραγματοποιείται στο ξενοδοχείο «Imperial» η παρουσίαση του βιβλίου «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή» του δημοσιογράφου, διευθυντή της εφημερίδας Εστία, Μανώλη Κοττάκη, στην εκδήλωση που συνδιοργανώνουν η Λαρισαϊκή Λέσχη και οι Εκδόσεις Λιβάνη.

Κεντρικό πρόσωπο στην εκδήλωση ο ίδιος ο «πρωταγωνιστής» του βιβλίου, ο Κώστας Καραμανλής, η παρουσία του οποίου αποτέλεσε πόλο έλξης για δεκάδες Λαρισαίους. Ο πρώην πρωθυπουργός έγινε δεκτός με ιδιαίτερη θέρμη από τους παρευρισκόμενους κατά την είσοδο του στην αίθουσα, ενώ ο ίδιος δεν θέλησε να κάνει μία δήλωση στους δημοσιογράφους.

Το βιβλίο καλεί τον αναγνώστη σε µία δεύτερη ανάγνωση των καθοριστικών σταθμών της περιόδου 2004-2009, παραθέτοντας άγνωστα ντοκουμέντα, μαρτυρικές καταθέσεις, νομικά και διπλωματικά κείμενα, όπως σημείωσαν κατά την παρουσίασή του ο διδάκτωρ Γεωπολιτικής, επίκουρος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Γεώργιος Κ. Φίλης, ο δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης και ο συγγραφέας.

Ο κ. Φιλης ανέλυσε τη γεωστρατηγικη θεση της Ελλάδας, σημειώνοντας πως οι μεγάλες δυνάμεις αντιλαμβάνονται τη σημασία της χώρας μας. «Η Ελλάδα είναι μαγαζί-γωνιά κι εκείνη την εποχή ήμασταν σε ένα μεταβατικό στάδιο, κάτι που είχε διαβλέψει ο Κώστας Καραμανλής» σημείωσε χαρακτηριστικά και παρουσιάζοντας τα δεδομένα του υβριδικού πολέμου αναρωτήθηκε «αν όλα αυτά που συνέβησαν, υποκλοπές, φωτιές, Βατοπέδι, τουρκικές προκλήσεις, κανιβαλισμος από μιντια επί Καραμανλή ήταν τυχαία;».

Χαιρετισμό απηύθυνε ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κωνσταντίνος Αγοραστός, χαρακτηρίζοντας το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη «εθνικό πόνημα για τις επόμενες γενιές». Τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο πρόεδρος της Λαρισαϊκής Λέσχης, αντιπτέραρχος Γρηγόρης Πρεζεράκος.

 

Στο βιβλίο αναλύονται  με βάση πληροφορίες και ντοκουμέντα πτυχές του επονομαζόμενου σχεδίου «Πυθία» και μάλιστα παρουσιάζεται το πλήρες βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Παράλληλα παρουσιάζονται  πρακτικά από Συνόδους Κορυφής και από συναντήσεις του κ. Καραμανλή με ξένους ηγέτες. Στόχος είναι να αναδειχθεί  ο ρόλος των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου και είναι χαρακτηριστικό πως έρχονται στο φως ακόμα και πρακτικά από τη συνάντηση Ομπάμα- Καραμανλή.

Ο Μανώλης Κοττάκης «ξετυλίγει»» το αόρατο νήµα που συνδέει τις υποκλοπές, τη διπλωματία των αγωγών, το φυσικό αέριο, τις φονικές πυρκαγιές του 2007, τις απειλές κατά του πρώην πρωθυπουργού, το βέτο στο Βουκουρέστι, το Βατοπέδι και τον Δεκέμβρη του 2008. Μια σειρά από ντοκουμέντα και νομικά κείμενα, φωτίζουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές αλλά και κάθε μορφής επιδιώξεις στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή.

Στο βιβλίο γίνεται αναφορά στις σχέσεις του πρώην πρωθυπουργού με τις ΗΠΑ, την πολιτική του απέναντι στη Ρωσία, τη στόχευση της ενεργειακής πολιτικής του ακόμα και για το φερόμενο σχέδιο δολοφονίας του. Ο κ. Καραμανλής  δεν πιστεύει ότι υπήρχε σχέδιο φυσικής του εξόντωσης, ωστόσο – όπως αναφέρεται στο βιβλίο – επισημαίνει πως «μετά την πολιτική των αγωγών άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα  περίεργα πράγματα, όπως απαγωγές επιχειρηματιών, οι  φωτιές του 2007 και ο Δεκέμβριος  του 2008, κατά τη διάρκεια του οποίου έγιναν επεισόδια ασύμμετρα σε σχέση με το αναμφισβήτητα θλιβερό γεγονός. Δεν ξέρω αν πίσω από αυτά κρύβονταν Κοσσοβάροι, Τούρκοι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, όποιοι άλλοι. Αλλά οι ΗΠΑ είναι δύναμη με παγκόσμια μάτια».

Όπως σημειώνει ο Μανώλης Κοττάκης στις συζητήσεις που είχε  ο πρώην πρωθυπουργός του είπε  πως : «Εγώ κοιτούσα το εθνικό συμφέρον. Δεν ήταν οικονομικό το θέμα. Την ανισότητα γεωπολιτικού  βάρους, όπως τουλάχιστον την προσλαμβάνουν πολλοί στα δυτικά κέντρα αποφάσεων, κάθε σοβαρός Έλληνας ηγέτης πρέπει να  σκέφτεται πως θα την αντιμετωπίσει . Οι αγωγοί ήταν εθνική πολιτική γιατί παρέκαμπταν την Τουρκία και έλεγχαν τη ροή του φυσικού αερίου προς Αλβανία – Σκόπια. Δεν ήταν αντιαμερικανική πολιτική. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν ορισμένοι κορυφαίοι Αμερικανοί διπλωμάτες ήταν τουλάχιστον περίεργος».

Παράλληλα ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρεται στις κινήσεις που είχαν γίνει εκείνη την περίοδο στο ενεργειακό πεδίο. Ειδικότερα στις συζητήσεις που είχε με τον Μανώλη Κοττάκη σημείωσε πως «τον καιρό που εφάρμοζα αυτή την πολιτική δεν υπήρχε αμερικανικό ενδιαφέρον για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Αλλά ήταν η κυβέρνησή μου που δρομολόγησε πριν από τους ρωσικούς αγωγούς τον ανταγωνιστικό αγωγό ITGI, που είχε ένθερμη δυτική-και κυρίως αμερικανική- στήριξη. Εγκαινιάσαμε με τον Ερντογάν, παρουσία του Αμερικανού υπουργού Ενέργειας Σάμιουελ Μπόντμαν, την κατασκευή του ελληνοτουρκικού κομματιού του, το 2005, και μετά τη λειτουργία του, δυο χρόνια αργότερα. Εμείς συμφωνήσαμε με τη Βουλγαρία, το 2009, και την κατασκευή του Διασυνδετηρίου Αγωγού Ελλάδας-Βουλγαρίας, που είχε επίσης δυτική-και κυρίως αμερικανική-στήριξη. Ακριβώς γιατί η στόχευση δεν ήταν αντιαμερικανική ή αντιρωσική αλλά ήταν η ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας, αξιοποιώντας και ενισχύοντας τη θέση της με όλους τους δυνατούς τρόπους και έναντι όλων. Οι ΗΠΑ όμως ήθελαν το μονοπώλιο, χωρίς να προσφέρουν ανταλλάγματα, ούτε για την ενίσχυση της γεωπολιτικής μας θέσης ούτε για την ασφάλειά μας».

Στο βιβλίο σημειώνεται πως προϋπόθεση  για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν το το Βατοπέδι και ο θυελλώδης Δεκέμβριος του 2008. Ειδική ενότητα υπάρχει για τα  τεκταινόμενα  εκείνης της περιόδου, υπό τον τίτλο «ο αόρατος πρόξενος των ΗΠΑ πίσω από το «coup» του Βατοπεδίου».  

Ειδικότερα γίνεται εκτενής αναφορά στις κινήσεις που έκανε τότε ο Αμερικανός διπλωμάτης Χόιτ Μπράιαν Γι, που ήταν πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη. Αναφέρεται μεταξύ άλλων πως «μέσα στο πρώτο οκτάμηνο του 2008 επισκέφθηκε μονές του Αγίου Όρους, μεταξύ αυτών και τη Μόνη Βατοπεδίου  προκειμένου να εντοπίσει στοιχεία για δήθεν σκάνδαλα της Ν.Δ.».

Μάλιστα δημοσιεύεται για πρώτη φορά το απόρρητο δελτίο πληροφοριών με αριθμό πρωτοκόλλου 1334/ 4-11-2008 και θέμα «δραστηριότητα κύκλων του αμερικανικού προξενείου Θεσσαλονίκης» που περιλαμβάνεται στη δικογραφία της «Πυθίας».  Ειδικότερα αναφέρονται τα εξής:

«Σύμφωνα με πληροφορίες πηγής υψηλής αξιοπιστίας :

α. Κύκλοι του εν θέματι προξενείου συγκεντρώνουν στοιχεία με περιπτώσεις αδιαφάνειας ή διαφθοράς στην περιοχή της ζώνης ευθύνης του, στις οποίες εμπλέκονται δημόσια πρόσωπα, όπως εκπρόσωποι της ΤΑ (τοπικής αυτοδιοίκησης), προκειμένου να αποσταλούν στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα

β. Κριτήρια για την επιλογή τέτοιων περιπτώσεων αποτελεί η ενασχόληση με αυτές ελληνικών ΜΜΕ ευρείας εμβέλειας κυκλοφορίας.

2. Παρακαλούμε για την ενημέρωση σας».

Επίσης, καταγράφονται αναλυτικά όλα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αλλά και η απόφαση του 2017 από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθήνας που έκρινε ότι  «δεν υπήρξε δόλος και ζημιά για το δημόσιο ταμείο» από την υπόθεση του Βατοπεδίου και έκρινε αθώους όλους τους κατηγορούμενους.

Κώστας Καραμανλής: « Άλλο το να ΄σαι αετός και άλλο να τον κάνεις. Άλλο το να θωρείς κορφές και άλλο να τις φτάνεις».

«Με ακεραιότητα, τίποτα άλλο δεν μετράει. Χωρίς ακεραιότητα, τίποτα άλλο δεν μετράει».

Το απόφθεγμα αυτό, που αποδίδεται στον Winston Churchill, από τις κορυφαίες προσωπικότητες του 20ου αιώνα και πατέρα της νίκης, συμπυκνώνει μέσα σε λίγες λέξεις μια μεγάλη αλήθεια: ότι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της προσωπικότητας και της διαδρομής κάθε ανθρώπου έχει να κάνει με το αν είναι καθαρή η ματιά και τα κίνητρά του, με το αν συναλλάσσεται με τους άλλους με ειλικρίνεια, με το αν η συμπεριφορά του είναι διαυγής και τα αισθήματά του ανυστερόβουλα. Αν τα έχει αυτά, έχει ήδη το μείζον. Αν δεν τα έχει τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη. Αν τα έχει θα διαπρέψει και θα αφήσει θετικό αποτύπωμα. Αν όχι θα βλάψει και τους γύρω του και την κοινωνία γενικότερα.

Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης ήταν πάνω απ΄όλα ένας ακέραιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος ευθύς, ντόμπρος και αληθινός. Ένας πολιτικός, που, αντίθετα με πολυάριθμες άλλες περιπτώσεις, ήταν ξένος στην υποκρισία, την υστεροβουλία και την προσποίηση. Όταν πίστευε κάτι το έλεγε και το υποστήριζε με πάθος. Όταν θύμωνε σκοτείνιαζε ο ουρανός. Όταν χαιρόταν, φωτιζόταν το πρόσωπό του, ενθουσιαζόταν και γέλαγε με τον άδολο τρόπο ενός μικρού παιδιού.

Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος ο Κεφαλογιάννης. Είχε ισχυρές αντιλήψεις τις οποίες υπερασπιζόταν παθιασμένα. Ήταν επίμονος, δεν το έβαζε κάτω ποτέ. Είχε το θάρρος της γνώμης του, ακόμη κι όταν ήξερε ότι αυτή δεν ήταν δημοφιλής ή εκείνη που θα επικρατούσε. Τον θυμάμαι συχνά να υποστηρίζει τις απόψεις του με πείσμα και ζέση, συχνά κόντρα σε όλους τους άλλους. Σε πολλές από αυτές που δεν μπόρεσε να τις επιβάλλει αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι είχε δίκιο.

Η φύση του αυτή τον οδηγούσε όχι σπάνια σε συγκρούσεις, σε αντιπαραθέσεις, σε διαφωνίες και έντονους διαλόγους. Πάντα με ευπρέπεια, αλλά με πάθος και πίστη. Είναι όμως κι αυτό δείγμα ανθρώπου καθαρού και έντιμου, με ξεκάθαρες ιδέες και προσήλωση στα ιδανικά του. Επικαλούμαι και πάλι τον Churchill: « Έχεις εχθρούς; Καλώς. Αυτό σημαίνει ότι ύψωσες το ανάστημά σου για κάτι, τουλάχιστον κάποτε στη ζωή σου».

Ο νεαρός γιατρός από τα Ανώγεια εξελέγη για πρώτη φορά Βουλευτής τον Μάϊο του μακρινού 1958. Γόνος μεγάλης και ιστορικής οικογένειας επιστρατεύθηκε να στελεχώσει το ψηφοδέλτιο τότε της ΕΡΕ και, όπως ο ίδιος διηγείτο με τον εκφραστικό του τρόπο, ήταν μία σειρά συμπτώσεων που οδήγησαν στην εκλογή του. Οι πολλές συμπτώσεις όμως δεν μπορεί να είναι απλές συμπτώσεις, αλλά προμήνυμα της μοίρας.

Αυτός ο πρωτόβγαλτος βουλευτής του ’58 έμελλε να διαγράψει μια από τις μακροβιότερες και πιο αξιοσημείωτες πορείες του δημόσιου βίου της χώρας μας. Μισό αιώνα μέλος του Κοινοβουλίου, έξι φορές μέλος της κυβέρνησης, κορυφαίο ηγετικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας.

Σημαντικό και ανεξίτηλο το έργο του. Αναρίθμητες οι ευεργετικές παρεμβάσεις του προς όφελος της ιδιαίτερης πατρίδας του.

- Καίρια η συμβολή του στον σχεδιασμό και λειτουργία του ΕΚΑΒ, του 166 δηλαδή, ως υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών το 1976.

- Το 1980 συντάσσει το νομικό πλαίσιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως υφυπουργός Εσωτερικών.

- Το 1989 ως υπουργός Δημόσιας Τάξης αποφασίζει την καταστροφή των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων, βήμα ουσιαστικό και συμβολικό για την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών και την εθνική συμφιλίωση.

- Με ουσιαστικές πρωτοβουλίες στο Υπουργείο Τουρισμού και αργότερα Εσωτερικών που θήτευσε με επιτυχία το 1990-1991 και 1992-1993 αντίστοιχα.

- Πάντα ασυμβίβαστος σε θέματα αρχών. Όπως ήδη τονίστηκε σε τέτοια ζητήματα δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Όταν διαφώνησε, ως αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1989, με την απευθείας ανάθεση των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ παραιτήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη από την υπουργική του ιδιότητα.

- Αλλά και νωρίτερα, στα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας, αντιτάχθηκε ενεργά, ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, υποστήριζε με θέρμη την επάνοδο της δημοκρατικής ομαλότητας, με αποτέλεσμα να παραπεμφθεί ενώπιον του στρατοδικείου.

Ο Γιάννης Κεφαλογιάννης ανήκε σε μια γενιά πολιτικών που η βασική τους φιλοδοξία ήταν η προσφορά στην πατρίδα και τους συμπολίτες τους. Αντί μακράς ανάλυσης στο σημείο αυτό θα προσφύγω σε ένα απόσπασμα του Γεωργίου Ράλλη, όταν για να αντικρούσει τις συκοφαντίες του δικτατορικού καθεστώτος, συνέγραψε το 1971 μια μελέτη με τίτλο « Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς». Γράφει λοιπόν ο Γεώργιος Ράλλης: «¨…η πολιτική έθελξε από τις πρώτες ημέρες της ιδρύσεως του νέου κράτους τους εκλεκτότερους Έλληνες πολίτες. Και οι εκλεκτοί αυτοί πολίτες που διάλεξαν την πολιτική για να σταδιοδρομήσουν και αδιαφόρησαν για τα επαγγέλματα όπου θα μπορούσαν εύκολα να αναδειχθούν και να πλουτίσουν, αφοσιώθηκαν στο καθήκον με όλη τη δύναμη της ψυχής τους και τερμάτισαν τη σταδιοδρομία τους φτωχότεροι απ΄ότι ήταν όταν για πρώτη φορά αναμίχθηκαν στα κοινά».

Μια γενιά πολιτικών που διακρίνονταν για την ευπρέπεια, την εντιμότητα, την αγάπη για τη χώρα και τον λαό, την αίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής τους. Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, Ευάγγελος Αβέρωφ, Γιάννης Αλευράς, Αναστάσιος Πεπονής, Παναγής Παπαληγούρας, Ηλίας Ηλιού και πολλοί άλλοι βεβαίως είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της σχολής που ανήκει και ο Γιάννης Κεφαλογιάννης. Προφανώς δεν ήταν όλα τέλεια, προφανώς δεν είναι όλα μαύρα σήμερα, η σύγκριση όμως δεν είναι ούτε χαρμόσυνη ούτε υποσχόμενη για το μέλλον.

Στη μακρά δημόσια διαδρομή του ο Γιάννης Κεφαλογιάννης , είχε τρία μεγάλα πάθη, όπως ο ίδιος τα ονομάτιζε. Πάθος για την Πατρίδα, πάθος για την Κρήτη και τους ανθρώπους της, πάθος για την παράταξή του.

- Η αγάπη του για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Ανώγεια, το Ρέθυμνο, την Κρήτη συνολικά ήταν παροιμιώδης. Πάντα έτοιμος να στηρίξει προσπάθειες και πρωτοβουλίες για την ανάπτυξή της, την προώθηση έργων υποδομής και επενδύσεων, πάντα πρωτοπόρος σε ιδέες και σχέδια για την πρόοδο του τόπου του. Αναρίθμητα τα έργα στην περιοχή που φέρουν τη σφραγίδα του.

Αυτή η αγάπη απευθυνόταν και στους συμπολίτες του. Παρών, προσιτός και ενεργός στα προβλήματα των απλών ανθρώπων και μάλιστα αδιακρίτως των πολιτικών τους προτιμήσεων. Στην εποχή πριν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα social media, τους επαγγελματίες επικοινωνιολόγους και image makers, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης είχε άμεση, προσωπική, αδιαμεσολάβητη σχέση με τους πολίτες. Για περισσότερο από μισό αιώνα τους άκουγε, τους στήριζε, νοιαζόταν γι αυτούς. Ίσως ενίοτε, και σε σημείο υπερβολής. Ήταν πάντα δίπλα τους. Αποδεικνύοντας ότι αυτή η αμεσότητα, το δέσιμο με τους ανθρώπους σε προσωπικό επίπεδο, είναι το ισχυρότερο και σταθερότερο πολιτικό κεφάλαιο που μπορεί να κερδίσει με τη συμπεριφορά του ένα δημόσιο πρόσωπο.

Γράφει ο ίδιος για το βιβλίο του «Το χρονικό μια πορείας. Πενήντα χρόνια αγώνων» που εκδόθηκε ένα μόλις χρόνο πριν φύγει από τη ζωή:

 « Γράφτηκε κυρίως για να παροτρύνει τους νέους ανθρώπους να μην παρασυρθούν από το γενικότερο κλίμα απαξίωσης της πολιτικής ζωής και αφήσουν την διαχείριση των υποθέσεων του τόπου τους σε ανθρώπους αδιάφορους, ωφελιμιστές ή ‘’επαγγελματίες’’ της πολιτικής. Γράφτηκε για να τους δείξει ότι αν κανείς αγαπά τον τόπο του, μπορεί να αποβεί χρήσιμος σ΄αυτόν και να του προσφέρει πολλά. Και είναι βέβαιο ότι η ανταπόδοση που θα έχει, όχι στον υλικό τομέα, αλλά κυρίως σε επίπεδο αισθημάτων, συγκινήσεων και εμπειριών θα είναι μεγάλη».

- Εξ ίσου παθιασμένος ήταν με την παράταξη που υπηρέτησε με συνέπεια και πίστη όλες αυτές τις δεκαετίες. Στάθηκε πάντα μπροστάρης σε όλους τους αγώνες της, παρών στις καλές και τις δύσκολες ώρες της, υπερασπιζόμενος την ιδεολογία και την ιστορία της. Ακόμα κι όταν κάποτε πικραινόταν, ποτέ δεν έπαψε να αγωνίζεται για την ενότητα και το σφρίγος της. Υπηρέτησε με εντιμότητα όλους τους ηγέτες της, βάζοντας πάντα το συλλογικό καλό πάνω από τις όποιες θεμιτές φιλοδοξίες του. Είχε αυτήν την σπάνια αίσθηση χρέους απέναντι στους πολίτες, τις ιδέες, τις ρίζες και την ιστορική διαδρομή της παράταξης που χαρακτηρίζει μόνο τους ξεχωριστούς ανθρώπους.

- Είχε ακόμα την ασυμβίβαστη προσήλωση στα θέματα διαφάνειας.
Διαύγεια και διαφάνεια είναι άλλωστε θεμελιώδη ζητούμενα για σύννομο και ομαλό δημόσιο βίο. Ακόμη περισσότερο όταν προκύπτουν ζητήματα όπως αυτό της παρακολούθησης τηλεφώνου πολιτικού αρχηγού, δημοσιογράφου ή κάθε πολίτη. Σε τέτοιου είδους καταστάσεις η κάθαρση επέρχεται μόνο εφ΄ όσον αποσαφηνιστούν πλήρως. Το θέμα είναι τόσο βαρύ και σοβαρό που δεν επιτρέπεται ούτε αντέχεται να μείνουν σκιές ιοβόλες για την δημοκρατική ομαλότητα. Φως λοιπόν! Άπλετο φως!

Το να προκλήθηκαν τα γεγονότα αυτά από κυβερνητική πρωτοβουλία είναι εκτός από αντιδημοκρατικό και παράνομο, τόσο πέρα από κάθε όριο νοσηρής φαντασίας και πολιτικής ανοησίας που είναι αδιανόητο. Παραμένει όμως επιτακτική η ανάγκη να ξεκαθαριστεί ποιοί και με ποια δικαιολογία ζήτησαν κάτι τέτοιο και ποιοί και πώς το ενέκριναν. Η επίκληση του απορρήτου σε τέτοιες περιπτώσεις υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου. Όλα στο φως λοιπόν και από εκεί και πέρα απαραίτητες και με διακομματική συνεργασία οι διορθώσεις του θεσμικού καθεστώτος που διέπει και την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου αλλά και την εν γένει λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών. Αυτά τα στοιχειώδη για να αποτραπεί η περαιτέρω απαξίωση των θεσμών.

- Πάνω απ΄ όλα όμως ο Γιάννης Κεφαλογιάννης είχε πάθος με την Ελλάδα, την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας και την υπεράσπιση των εθνικών της δικαίων. Μεγαλωμένος στα δύσκολα χρόνια του Πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου είχε πλήρη επίγνωση και ευαισθησία στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων.

«Στα μεγάλα εθνικά θέματα δεν χωρούν παραχωρήσεις» συνήθιζε να λέει. Ακόμη αντηχεί στ΄ αυτιά μου η μόνιμη επωδός του για την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας και ενιαίας εθνικής στρατηγικής.

Η διαχρονικά υπεύθυνη και δικαιωμένη αυτή στάση αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα στις μέρες μας. Το διεθνές σκηνικό έχει εισέλθει σε φάση αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης. Η απαράδεκτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η παράταση του πολέμου εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για τη διεθνή ειρήνη και ευταξία. Ήδη είναι παραπάνω από εμφανής η πιθανότητα εντάσεων, ίσως και αναφλέξεων και σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπως η Νοτιοανατολική Ασία, λόγω Ταϊβάν, αλλά και στα γειτονικά μας Βαλκάνια. 

Και όλα αυτά εν μέσω ενεργειακής, επισιτιστικής και οικονομικής κρίσης που επιβαρύνει δυσβάσταχτα τις ευρωπαϊκές χώρες, πρωτίστως βέβαια τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.

 Η δε εικόνα της Δύσης, μπροστά στο καινοφανές σκηνικό και τις προκλήσεις των αναθεωρητικών δυνάμεων, είναι αποκαρδιωτική. Εμφανές έλλειμμα ηγεσίας, αδύναμες ή υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια και απαξίωση των πολιτικών συστημάτων. Ειδικά μάλιστα στην Ευρώπη, που προφανώς μας αφορά και πιο άμεσα. Είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη η Ευρώπη να αφυπνιστεί, να πάρει πρωτοβουλίες, να αντιδράσει συντονισμένα και τολμηρά. Διαφορετικά μας περιμένουν δυσάρεστες εξελίξεις.

Για τη χώρα μας η κατάσταση επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο γιατί αντιμετωπίζει επιπρόσθετα την κλιμάκωση της προκλητικής συμπεριφοράς της Τουρκίας σε όλα τα μέτωπα, από την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο μέχρι το Αιγαίο και τη Θράκη. Αψηφώντας κάθε έννοια σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και των διεθνών συνθηκών, επιχειρεί να ανατρέψει το υφιστάμενο status quo και να επιβάλλει την ηγεμονία της, δυστυχώς άλλοτε με την σύμπραξη και άλλοτε με την ανοχή ή επιτήδεια ουδετερότητα των βασικών πρωταγωνιστών της διεθνούς ζωής. 

Είναι μέσα στο ζοφερό αυτό σκηνικό που καλείται η χώρα μας να αναδείξει τον καλύτερό της εαυτό, διευρύνοντας τα διεθνή της ερείσματα, βελτιώνοντας διαρκώς την αμυντική και αποτρεπτική της ικανότητα και κυρίως, πάνω απ΄ όλα, διαφυλάσσοντας και σφυρηλατώντας την εθνική ομοψυχία και την αποφασιστικότητα του συνόλου του Ελληνισμού να αποκρούσει παντοιοτρόπως κάθε απόπειρα σφετερισμού των δικαίων του.

Πέρασαν ήδη δέκα χρόνια που ο Γιάννης Κεφαλογιάννης έφυγε από κοντά μας. Δέκα χρόνια δεν είναι λίγα, μοιάζει όμως σαν χθες. Η καθαρή ματιά του, το φωτεινό του χαμόγελο, η λεβεντιά και η ντομπροσύνη του είναι ζωντανά στη μνήμη μας. Πρωτίστως για την οικογένειά του. Την σύζυγό του Ελένη, την τόσο διακριτική, συνάμα όμως, στιβαρή παρουσία δίπλα του. Τις κόρες του Χριστίνα και Δανάη και βέβαια την Όλγα που επάξια βαδίζει στα χνάρια του. Τα εγγόνια και τους συγγενείς του. Τους συγχωριανούς του και συντοπίτες του Ανωγειανούς, Ρεθυμνιώτες, Κρητικούς και πολλούς ακόμη σε όλη την Ελλάδα. 

Και για όλους εμάς, που είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε από κοντά και το προνόμιο να μας τιμήσει με την φιλία του.

Αντί επιλόγου:
« Άλλο το να ΄σαι αετός
και άλλο να τον κάνεις.
Άλλο το να θωρείς κορφές
και άλλο να τις φτάνεις».