ΒΙΝΤΕΟ ΒΟΜΒΑ : Π. Ρουμελιώτης για την απόπειρα δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή

 

    

  

  ΒΟΜΒΑ: Ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην Υπουργός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Οικονομολόγος και στενός συνεργάτης  του Ανδρέα Παπανδρέου, σε μία ηχηρή, συγκλονιστική τοποθέτηση στο δημοσιογράφο, κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο, αποκαλύπτει, τις επιθέσεις, τις υπονομεύσεις, τις δολιοφθορές εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, κ. Κώστα Καραμανλή,  την τεκμηριωμένη με στοιχεία απόπειρα δολοφονίας του , αλλά και τους λόγους, που οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ) προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν !

        Οι αμετακίνητες θέσεις του, σε ό,τι αφορά στην υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων της χώρας, αλλά και οι συμφωνίες των αγωγών, SouthStream και Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη, που συνυπέγραψε με τον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κ. Β. Πούτιν , αναφέρονται ρητά από τον κ. Καθηγητή ως οι κύριοι λόγοι του πολέμου, που δέχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά και της παραλίγο δολοφονίας του

        Η εθνική πολιτική του πρώην πρωθυπουργού στοιχειώνει τους ξεπουληματίες του Έθνους, αποτελεί ανάχωμα στις όποιες βλέψεις ξένων παραγόντων απέναντι στην Πατρίδα μας και αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι ο τελευταίος Έλληνας ηγέτης, που με τεράστιο προσωπικό, πολιτικό κόστος όρθωσε το ανάστημά του απέναντι σε αυτούς, που διαχρονικά διαλύουν λαούς, καταστρέφουν Πατρίδες, καταληστεύουν τον εθνικό πλούτο ξένης γης!

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΠΟΥ ΛΥΜΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΉ!

Ολόκληρη η ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Κοττάκη, « Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή», στο Πολεμικό Μουσείο, 1/07/2024:

«Το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ευρωεκλογών, όπως και το χθεσινό των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με ηχηρό τρόπο αυτό που γνωρίζουμε και βιώνουμε όλοι εδώ και χρόνια. 

Η Ευρώπη, στην οποία πιστέψαμε και για την οποία αγωνιστήκαμε για δεκαετίες, διολισθαίνει σε βαθιά κρίση. Τα σημάδια της, ορατά από καιρό, έγιναν εμφανή και αυταπόδεικτα:

 • Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα μιας άκαμπτης δημοσιονομικής αυστηρότητας διέρρηξε το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που ήταν όμως το θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής ομαλότητας. Με αποκορύφωμα την αλαζονική, κοντόφθαλμη, τιμωρητική και οικονομικά εσφαλμένη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, η ΕΕ στην ουσία απαρνήθηκε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της: Την σύγκλιση μεταξύ των χωρών, δηλαδή τον επιμερισμό των κινδύνων από την έκθεση σε κρίσεις χρέους ως την ανάγκη μεταφοράς πόρων από τον οικονομικά εύρωστο Βορρά στον ασθενέστερο Νότο. Ταυτόχρονα η διαρκής διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οξύνει το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, αφού κάνει τους λίγους πλουσιότερους και περιθωριοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.

 • Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση δυναμιτίζει την κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα. Κανείς δεν αντιλέγει σε ελεγχόμενες ροές μεταναστών για λόγους ανθρωπιστικούς ή άλλους. Απλή επίσκεψη σε ευρωπαϊκές πόλεις αρκεί για να φανεί πόσο έχει αλλάξει ο παραδοσιακός ευρωπαϊκός τους χαρακτήρας υπό το βάρος των αριθμών και της αδυναμίας αφομοίωσής τους.

• Η άκριτη υιοθέτηση επιλογών που θίγουν ταυτοτικά ζητήματα. Απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία επιλογών και τρόπο ζωής, ναι. Όχι όμως αβασάνιστη αποδοχή ενός καταχρηστικού δικαιωματισμού, στο όνομα του οποίου θίγονται δικαιώματα και ευαισθησίες των ανθρώπων που επιμένουν να σέβονται τις αξίες και τις ρίζες τους, το θεσμό της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη και την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια. 

 • Η κατηγορηματική και ομόθυμη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν επαρκεί ως δικαιολογία για την υιοθέτηση όλο και πιο επιθετικής και άκαμπτης στάσης σε ό,τι αφορά την διαχείριση και την διαιώνιση του πολέμου. 

Αντί η Ευρώπη να πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλίες για κατάπαυση του πυρός και αναζήτηση λύσης στην βάση των συμφωνιών του Μίνσκ, συχνά υπερθεματίζει σε φιλοπόλεμη συμπεριφορά. Αυτό όμως θα οδηγήσει πιθανότατα είτε σε διαρκή και επικίνδυνη περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης είτε σε αναζήτηση διεξόδου σε μεταγενέστερο χρόνο όμως υπό ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες. Με κύριο θύμα την ίδια την Ουκρανία και τον λαό της, αλλά και την Ευρώπη που βλέπει μετά από ογδόντα χρόνια την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου στο έδαφός της να πλησιάζει. 

 • Το γεωπολιτικό αυτό παράδοξο επιτείνεται από την αδυναμία της Ευρώπης να παίξει, ως θα όφειλε, ενεργό ρόλο στην προσπάθεια αντιμετώπισης του Μεσανατολικού. Το αυθύπαρκτο δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνά του και την απόκρουση τρομοκρατικών δράσεων της Χαμάς δεν το απαλλάσσει από τις ευθύνες του να αποφεύγει ενέργειες σε βάρος άμαχων Παλαιστινίων. Ούτε βέβαια από τις ευθύνες του στην υπονόμευση της μοναδικής λύσης που υπάρχει, της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

 • Επιπλέον, θέλω για μια ακόμα φορά να τονίσω, ότι σε αυτό το δύσκολο και απρόβλεπτο γεωπολιτικό περιβάλλον, είναι μεγάλος ο κίνδυνος αύξησης της έντασης, ακόμα και ανάφλεξης, στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι συμφωνίες του Dayton είναι στην ουσία γράμμα νεκρό, το Κόσοβο είναι σε αδιέξοδο, οι εθνικισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί στην περιοχή, αντί σταδιακά να κάμπτονται, είναι και πάλι σε έξαρση

. Ας υπογραμμιστεί ακόμα ότι σε ό,τι αφορά συμπεριφορές που υποκρύπτουν αλυτρωτικές διαθέσεις και υπονόμευση των σχέσεων καλής γειτονίας είναι ανάγκη να σταλεί ένα ξεκάθαρο και αυστηρό μήνυμα προς τα Τίρανα και τα Σκόπια: Τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές και επισύρουν συνέπειες. Με την πρόσθετη υπενθύμιση ότι ο δρόμος τους προς την Ευρώπη εξαρτάται από την Ελλάδα. Καθαρές κουβέντες, καθαροί λογαριασμοί.

Κύριες και κύριοι

 Όλα τα παραπάνω εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί η Ευρώπη είναι σε κρίση.

 Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη αντιμετωπίζει κρίσεις. Είναι όμως η πρώτη φορά που τείνει να εξελιχθεί σε γενικευμένη πολιτική κρίση, κρίση θεσμών, κρίση εμπιστοσύνης. Ιστορικά κόμματα , που έπαιξαν επί πολλές δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα των χωρών τους, εξαφανίζονται ή βρίσκονται σε φάση προϊούσας παρακμής. 

Οι πολίτες απομακρύνονται από αυτά διότι έχασαν ή χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτά, στις πολιτικές τους, στα προγράμματά τους. Βλέπουν, οι πολλοί τουλάχιστον, το βιοτικό τους επίπεδο να επιδεινώνεται, τις κοινωνικές υπηρεσίες να συρρικνώνονται, τις βασικές παραδοσιακές τους αξίες να περιφρονούνται, στο όνομα μιας ασαφούς και στρεβλής παγκοσμιοποίησης, της παντοδυναμίας των ανώνυμων αγορών και διακηρύξεων μιας ισοπεδωτικής πολυπολιτισμικότητας που προσβάλλει κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας, παράδοσης και πολιτισμού, όπως και κάθε έννοια αρχών και αξιών με βαθιές ρίζες στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. 

Τι είναι όλοι αυτοί οι πολίτες, στην συντριπτικοί τους πλειοψηφία φιλήσυχοι δημοκράτες που μέχρι χθες ήταν σταθεροί ψηφοφόροι της Χριστιανοδημοκρατίας, των Σοσιαλδημοκρατών, των Γκωλικών και του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τώρα αποστρέφονται τις παραδοσιακές τους επιλογές; 

Εν μια νυκτί όλοι αυτοί μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς ακόλουθους ακροδεξιών ή φιλοφασιστικών πολιτικών σχηματισμών; Ή μήπως είναι όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού που απορρίπτουν το μοντέλο ζωής και κοινωνίας που βλέπουν να τους επιβάλλεται άνωθεν και αισθάνονται την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν;

Κυρίες και Κύριοι Το θεμέλιο κάθε οργανωμένης κοινωνίας, πόσο μάλλον μιας ελεύθερης δημοκρατικής πολιτείας, είναι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στους κανόνες και τον σεβασμό τους, στους νόμους και την Δικαιοσύνη, είναι η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα. Αν και όταν αυτή η σχέση εμπιστοσύνης διαρραγεί, τότε το πολιτικό σύστημα πάσχει, το συνολικό οικοδόμημα της κοινωνικής οργάνωσης κλυδωνίζεται, ο κίνδυνος μιας γενικευμένης απορρύθμισης γίνεται ορατός. Παρατηρώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις διαχρονικά είναι ολοφάνερο ότι προσεγγίζουμε με αυξανόμενη ταχύτητα μιας τέτοιας μορφής κρίση εμπιστοσύνης, όπου οι αρχόμενοι δεν εμπιστεύονται τους άρχοντές τους, την φιλοπατρία, την ακεραιότητα, την κοινωνική ενσυναίσθηση και ανθρωπιά των αρχόντων τους, και οι άρχοντες αδυνατούν να κατανοήσουν τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις αντιρρήσεις και επιφυλάξεις των αρχομένων. Αυτός είναι ο ορισμός της κρίσης εμπιστοσύνης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Είναι ο ορισμός της απονομιμοποίησής του στα μάτια των πολιτών, του θεμέλιου λίθου δηλαδή πάνω στην οποία εδράζεται κάθε δημοκρατική πολιτεία.

Κυρίες και Κύριοι Οι διαπιστώσεις αυτές επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο αν συνεκτιμηθεί το φαινόμενο της διευρυνόμενης αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες. Οι καθησυχαστικές ερμηνείες ότι οι Ευρωεκλογές από τη φύση τους ενδιαφέρουν λιγότερο τους πολίτες από τις εθνικές εκλογές, αφού δεν αφορούν την διακυβέρνηση μιας χώρας, ότι αυξανόμενα τμήματα κυρίως των νεανικών κοινών αδιαφορούν για τα κοινά, ότι τάχα η καλοκαιρία ωθεί τους ψηφοφόρους στις παραλίες αντί στις κάλπες, μικρή αξία έχουν. 

Αν δεν είναι παντελώς έωλες μοιάζουν περισσότερο με παρηγοριά στον άρρωστο. 

 Όταν η αποχή φθάνει στο 60%, όταν 6 στους 10 των εκλογέων απέχουν, όπως δυστυχώς συνέβη και στην δική μας χώρα, δεν είναι ώρα εφησυχασμού αλλά ώρα επείγοντος συναγερμού.

 Αυταπάτες ούτε χωρούν ούτε συγχωρούνται. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία όσοι πολίτες επιλέγουν την αποχή εκφράζουν δια αυτού του τρόπου την δυσαρέσκεια τους και την ενόχλησή τους.

 Και μάλιστα όχι προς ένα μόνο συγκεκριμένο κόμμα.

 Στο μεγαλύτερο ποσοστό της η αποχή ισοδυναμεί με συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος και της μορφής που παίρνει η δημόσια ζωή!

Με άλλα λόγια η διευρυνόμενη αποχή καταδεικνύει ότι η κρίση εμπιστοσύνης, η απονομιμοποίηση προς το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς του πολιτεύματος, την γενικότερη λειτουργία της πολιτείας είναι ακόμα βαθύτερη απ ό,τι αποτυπώνεται μόνο από την ψήφο διαμαρτυρίας. Κι αυτό σε καιρούς όπου τα προβλήματα και οι προκλήσεις, από την γεωπολιτική αστάθεια και τις συγκρούσεις, ως την κλιματική αλλαγή, προβάλλουν εντονότερα, απαιτητικότερα και πιο δυσεπίλυτα από όλη την περίοδο τουλάχιστον που ακολούθησε το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. 

 

Κυρίες και Κύριοι
Απέναντι σε αυτή τη νέα ανησυχητική πραγματικότητα, θα περίμενε κανείς ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες έλαβαν το μήνυμα, προσπαθούν να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά των πολιτών, αντιλαμβάνονται ότι έσφαλαν, ότι προτίθενται να επανεκτιμήσουν και πιθανώς να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους επιλογές, ή τουλάχιστον, πολλές εξ αυτών.

 Ότι άκουσαν την καμπάνα της δυσφορίας και προτίθενται να αλλάξουν πορεία, να επανορθώσουν.

 Ότι αν μη τι άλλο είναι διατεθειμένες να αφουγκραστούν τις κοινωνίες, να δείξουν κατανόηση για τις ανησυχίες και την δυσφορία τους. 

Ότι σε τελική ανάλυση βρίσκονται στοιχειωδώς σε επαφή με το λαϊκό αίσθημα! 

Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, τουλάχιστον αυτές τις τρεις εβδομάδες από το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου.

 Οι αντιδράσεις του μεγαλύτερου τμήματος της Ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν δείχνουν ούτε συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συνέβη, ούτε σοβαρό προβληματισμό για το τι γίνεται λάθος, ούτε βέβαια ειλικρινή διάθεση για ουσιαστικές διορθωτικές κινήσεις. Το πρώτο μέλημα στα Ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων ήταν η αγωνία κατ’ αρχήν και η μερική ανακούφιση ότι μπορούν να επιβάλλουν τις επιλογές τους. Ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τους επιτρέπει κατά πάσα πιθανότητα να εμμείνουν στις προτιμήσεις τους

. Ότι βγαίνουν δηλαδή οι αριθμοί!

 Αντί το σοκ να τους αφυπνίσει, η προτεραιότητά τους είναι μη τυχόν και δεν μπορούν να επιβάλλουν τις εκ των προτέρων προκαθορισμένες αποφάσεις τους.

 Ακόμα χειρότερα, επιμένοντας επί το πλείστον σε πρόσωπα που με την συμπεριφορά τους στις προηγούμενες θητείες τους επέτειναν το πρόβλημα, διόγκωσαν την λαϊκή αγανάκτηση και έχουν σοβαρές ευθύνες για την σημερινή ευρωπαϊκή κρίση. Απλά ειπωμένο, γεωμετρική αύξηση της δυσαρμονίας μεταξύ των επιλογών των ηγετικών ελίτ και των αντιλήψεων μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Στην προσπάθειά τους μάλιστα να υποβαθμίσουν την σημασία του εκλογικού μηνύματος, δεν διστάζουν με δημόσιες αναφορές να μετέρχονται με μεγάλη ευκολία περιφρονητικών και απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τους διαμαρτυρόμενους πολίτες. Αίφνης η Ευρώπη γέμισε από λαϊκιστές, ακροδεξιούς, φιλοφασίζοντες και θρησκόληπτους. Από καθυστερημένους που δεν μπορούν να συλλάβουν τις σύγχρονες τάσεις και προτεραιότητες της πολυπολιτισμικότητας, του άκρατου δικαιωματισμού, της παντοκρατορίας των αγορών κι ενός αδιαφανούς τραπεζικού συστήματος, του σταδιακού εξοβελισμού του έθνους – κράτους. Όλα αυτά όμως είναι δείγματα νοσηρής και επικίνδυνης νοοτροπίας. Η αυταρέσκεια και η αλαζονεία, ο δύσκολα συγκαλυπτόμενος ελιτισμός δεν φανερώνουν μόνο ρηχότητα και επιπολαιότητα. Φανερώνουν στην ουσία υπεροψία για την άλλη άποψη, δογματικές αγκυλώσεις, περιφρόνηση για τους πολλούς, τις αγωνίες, τα προβλήματα, τις προσδοκίες τους. Έτσι όμως όχι απλώς δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, αντιθέτως επιδεινώνεται και μάλιστα ραγδαία με κίνδυνο κάποια στιγμή, όχι στο μακρινό απώτερο μέλλον, να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. 

Όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες, τότε η οριστική ρήξη μαζί τους είναι αναπόφευκτη. 

 Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολλοί, αν επιμένεις, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις, ότι εσύ έχεις δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε απλώς να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο. 

Αν ούτε αυτό καταλαβαίνεις τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα! 

 Κύριες και Κύριοι 

 Έστω την ύστατη αυτή ώρα, η Ευρώπη καλείται να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων. 

Να βρει την δύναμη να προχωρήσει με θαρραλέα βήματα προς την ολοκλήρωσή της

. Σε μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική που θα θωρακίζει τα σύνορά της, στη χειραφέτησή της από κάθε μορφή γεωπολιτικής εξάρτησης, στην αμοιβαιοποίηση των κινδύνων από οικονομικές κρίσεις.

 Στην ανάληψη του ρόλου που της αναλογεί στις παγκόσμιες εξελίξεις και των ευθυνών που έχει για την ειρήνη, την σταθερότητα, την δημοκρατία και την ευημερία τουλάχιστον στην ήπειρό μας. Να ανταποκριθεί στο όραμα των μεγάλων Ευρωπαίων οραματιστών, από τον Ντε Γκωλ, τον Σούμαν και τον Αντενάουερ ως τον Ζακ Ντελόρ και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αλλά και στην προσδοκία όσων πιστέψαμε και αγωνιστήκαμε γι αυτήν. Τώρα όμως, γιατί η κλεψύδρα αδειάζει με αυξανόμενη ταχύτητα και ανυπολόγιστες για όλους συνέπειες.

Κυρίες και Κύριοι Μια καταληκτική αναφορά για το μείζον εθνικό θέμα. Οι ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας, η συστηματική επιχείρηση εκ μέρους της διεύρυνσης της ατζέντας, η ευθεία αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας είναι δεδομένες και απροκάλυπτες. Μόνο εθελοτυφλούντες μπορούν να το αμφισβητούν.

 Η όποια συγκυριακή ύφεση στην ρητορική και τις έμπρακτες προκλήσεις, υπαγορευόμενη από πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δεν πρέπει να συσκοτίζουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή η Τουρκία έχει ξεκάθαρο αναθεωρητικό σχέδιο για την περιοχή και ευθέως απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. 

Ηγεμονισμός που συν τοις άλλοις αποκαλύπτεται από την στρατιωτική και όχι μόνο παρουσία της στην Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, την Βόρεια Αφρική αλλά και χώρες των Βαλκανίων. Πιστεύω ότι καμμιά Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει σε μείζονα εθνικά θέματα και να αποδεχθεί ρυθμίσεις σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. 

Πρώτον, διότι αποκλείω την πιθανότητα να το επιθυμεί.

 Αλλά επιπρόσθετα δεν θα μπορούσε, διότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την ομόθυμη και σθεναρή αντίδραση των Ελληνίδων και των Ελλήνων. 

 Είναι λοιπόν αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο ΔΔ της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο ΔΔ να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων. 

Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό. Υφέρπει όμως πάντα ο κίνδυνος, στο όνομα της ύφεσης, των χαμηλών τόνων και των ήρεμων νερών, να δημιουργείται σταδιακά η εντύπωση της αποδοχής της διευρυνόμενης τουρκικής ατζέντας και διεκδικήσεων, άρα βήμα-βήμα της δημιουργίας προηγούμενου. 

Με άλλα λόγια η δια της διαχρονικής διολίσθησης έκπτωση πάγιων εθνικών θέσεων που εδράζονται στέρεα επί του Διεθνούς Δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται διαρκής εγρήγορση και ετοιμότητα, καθαρές απαντήσεις μη επιδεχόμενες παρερμηνεία, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική συνεχούς αναζήτησης ερεισμάτων στον διεθνή χώρο και βέβαια ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αποτρεπτική ικανότητα. 

Πάνω απ όλα όμως επιβάλλει εθνική ομοψυχία και υψηλό εθνικό φρόνημα από όλους μας.»

Εθνικό συναγερμό σήμανε ο τελευταίος πατριώτης πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, με μία ιστορική ομιλία του στις εκδηλώσεις του star forum.

 

Εθνικό συναγερμό σήμανε ο τελευταίος πατριώτης πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, με μία ιστορική ομιλία του

Ο πρώην πρωθυπουργός γκρέμισε κυριολεκτικά το σύστημα Μητσοτάκη, την woke ατζέντα, το σχέδιο αντικατάστασης πληθυσμού, την Υποτακτικότητα απέναντι στην Τουρκία, την προδοτική πολιτική Μητσοτάκη για Ελλάδα και Κύπρο.

Αναλυτικά η χθεσινή ομιλία του Κώστα Καραμανλή στο STAR FORUM

Κυρίες και Κύριοι

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (EUROSTAT) η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα παρουσιάζει εκρηκτική άνοδο.

Το 2021 γεννήθηκαν στην χώρα μας 85.346 παιδιά, το 2022 μόλις 75.921. Οι γεννήσεις ήταν 9.425 λιγότερες, δηλαδή μέσα σε ένα χρόνο κατεγράφη μείωση κατά περίπου 11%.

Αντιθέτως οι θάνατοι ανήλθαν το 2021 στις 143.923 και το 2022 στις 140.801. Δηλαδή αριθμός σχεδόν διπλάσιος των γεννήσεων!

Δυστυχώς η τάση αυτή δεν είναι συγκυριακή. Επιβεβαιώνει επί το δυσμενέστερο παγιωμένες δημογραφικές καμπύλες. Αρκεί να σημειωθεί ότι το 1951, υπό πολύ δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες αφού η χώρα μόλις έβγαινε από μια δραματική περίοδο πολέμου – κατοχής και εμφυλίου και με αισθητά μικρότερο πληθυσμό, γύρω στα 7.5 εκατομμύρια, κατέγραψε 155.422 γεννήσεις, περίπου διπλάσιες των σημερινών, και 57.508 θανάτους, δηλαδή το ένα τρίτο (1/3) των γεννήσεων.

Σύμφωνα με όλα τα σενάρια προβολής στο μέλλον ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί σημαντικά. Το 2050 υπολογίζεται σε 8,3 εκατομμύρια κατά το απαισιόδοξο σενάριο και σε 10 εκατομμύρια κατά το αισιόδοξο.

Πέραν όμως του αριθμού του γενικού πληθυσμού, πολύ ανησυχητική είναι και η προβολή της ηλικιακής του διάρθρωσης. Το 2050 ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας θα μειωθεί από 1,6 εκ. σήμερα σε ανάμεσα σε 1 ή 1,4 εκ ανάλογα με το αισιόδοξο ή το απαισιόδοξο σενάριο. Αντίθετα κατά την έρευνα του καθηγητή Βύρωνα Κοτζαμάνη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας το 2040 ο αριθμός των 65 ετών και άνω θα πλησιάσει το 30% του συνολικού πληθυσμού! Ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός δηλαδή οι ηλικίες που δυνητικά θα μπορούσαν να εργασθούν, θα μειωθεί από 7 εκ το 2015 σε πάνω κάτω 5 εκ ανάλογα με το σενάριο.

Επί πλέον επιβαρυντικό στοιχείο στην περίπτωσης της χώρας μας είναι ότι την περασμένη δεκαετία λόγω κυρίως της οικονομικής κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα περισσότεροι από 450.000 συμπολίτες μας, προερχόμενοι μάλιστα από το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κατά την έρευνα της πρωτοβουλίας Brain Re Gain που παρουσιάστηκε πρόσφατα το 70% εξ αυτών διαθέτει μεταπτυχιακό και σχεδόν το 18% διδακτορικό ή και μεταδιδακτορικό ακαδημαϊκό τίτλο. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου πληθυσμιακή αφαίμαξη με ιδιαίτερα δυσμενή όχι μόνο αριθμητικά αλλά και ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Με δύο λόγια: Η Ελλάδα δεν γεννά, γερνά και εξασθενεί! Το δημογραφικό είναι μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του έθνους και ως εκ τούτου το κρισιμότερο εθνικό θέμα στα χρόνια που έρχονται!

Οι επιπτώσεις του είναι πολυεπίπεδες και υπό συνθήκες δραματικές. Οδηγούν σε συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, σε αδυναμία στήριξης του ασφαλιστικού συστήματος, σε ασφυξία της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Αποτελούν όμως προοπτικά και σοβαρή απειλή για την αμυντική και αποτρεπτική ικανότητά μας. Ειδικά για μια χώρα όπως η Ελλάδα που ζει σε ένα ασταθές βαλκανικό περιβάλλον και πρωτίστως απειλείται η εδαφική της ακεραιότητα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Οι ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας δεν θα αλλάξουν έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυταπάτες ούτε επιτρέπονται ούτε συγχωρούνται. Επιβάλλεται σθένος, εγρήγορση, αποφασιστικότητα, ομοψυχία για την αντιμετώπισή τους. Προφανώς η πληθυσμιακή ευρωστία συνιστά κρίσιμη παράμετρο για την εθνική ασφάλεια και την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων.

Είναι χρήσιμο να δούμε και την Ευρωπαϊκή διάσταση του θέματος. Πρώτον, διότι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρωπαϊκής οικογένειας και δεύτερον, διότι η όποια προσπάθεια ανάσχεσης των δυσμενών δημογραφικών τάσεων αυτονόητα δεν μπορεί να γίνει μεμονωμένα σε εθνικό επίπεδο μόνο, αλλά θα χρειαστεί ευρωπαϊκό συντονισμό, συνεργασία και στήριξη.

Η δημογραφική προοπτική στην Ευρώπη, ποικίλει βέβαια μεταξύ των διαφόρων χωρών, όμως σε γενικές γραμμές κινείται επίσης με αρνητικές τάσεις. Μείωση των γεννήσεων από την μία, γήρανση του πληθυσμού από την άλλη.

Το μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό συρρικνώνεται με γεωμετρική πρόοδο. Μέχρι το 2070 προβλέπεται να αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 4% του πληθυσμού της γης. Η Ευρώπη είναι ήδη η ήπειρος με τον γηραιότερο πληθυσμό παγκοσμίως. Και βέβαια το μερίδιο της Ευρώπης στο παγκόσμιο ΑΕΠ θα γίνει συγκριτικά μικρότερο.

Παρά το ότι έχει αρχίσει κάποια δημόσια συζήτηση για το δημογραφικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν έχει γίνει επαρκώς και ευρέως αντιληπτή η σημασία του και η κρισιμότητα των συνεπειών του σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες εφαρμόζονται πολιτικές που ανατρέπουν σταδιακά το κοινωνικό μοντέλο της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ανελαστική δημοσιονομική αυστηρότητα, περικοπές, ενίοτε δραστικές, στην πρόνοια και την στήριξη των ασθενέστερων ομάδων, εργασιακή ανασφάλεια, φόβος και αβεβαιότητα για το μέλλον δημιουργούν ένα πλαίσιο που υπονομεύει την κοινωνική συνοχή, μεγαλώνει τις κοινωνικές ανισότητες, κάνει πιο δύσκολη την προοπτική των νέων και ως εκ τούτου αφήνει αρνητικό αποτύπωμα και στην δημογραφική εξέλιξη.

Και αντίστροφα βέβαια, οι αρνητικές δημογραφικές τάσεις έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απαισιόδοξη πρόβλεψη αναφορικά με το μέλλον του ευρωπαϊκού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.

Αντιμέτωποι με το διαφαινόμενο αδιέξοδο κάποιοι διατυπώνουν την άποψη ότι οι μαζικές μεταναστευτικές ροές είναι ρεαλιστική λύση για την συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού της Ευρώπης. Ο αριθμός των μεταναστών που απαιτείται για την σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού σε ηλικία εργασίας στα επόμενα χρόνια, είναι τεράστιος. Υπολογίζεται σε 3,2 εκατομμύρια νεοεισερχόμενους ετησίως. Προφανώς η σκέψη αυτή δεν συνιστά λύση. Αντιθέτως εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, αφού μία τόσο μαζική εισροή μεταναστών θα προκαλέσει μετά βεβαιότητάς κοινωνική αναταραχή, διατάραξη της κοινωνικής συνοχής και πολιτική αστάθεια.

Η επιλογή αυτή μπορεί να είναι μόνο τμήμα μιας ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής πολιτικής και μάλιστα υπό την προϋπόθεση νόμιμης, ελεγχόμενης και στοχευμένης κάλυψης θέσεων εργασίας από εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης εργαζόμενους, ανάλογα με τις ανάγκες και τα προαπαιτούμενα κάθε κράτους – μέλους. Είναι αδιανόητη η αθρόα και ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση ανθρώπων που δεν είναι διατεθειμένοι να σεβαστούν τους κανόνες, την νομιμότητα, τις αντιλήψεις και τον αξιακό κώδικα του κράτους υποδοχής. Ειδικά μάλιστα για χώρες εκτεθειμένες σε απειλές και κινδύνους όπως η Ελλάδα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που πολλές φορές δεν ξέρουμε ούτε καν από που προέρχονται, ποιων ενεργούμενα μπορεί να είναι, εάν αποτελούν εθνικό κίνδυνο ή όχι.

Να σημειωθεί απλώς, ότι σύμφωνα με την προαναφερθείσα έρευνα της EUROSTAT, από τις 75.921 γεννήσεις το 2022, οι 23.000 είναι αλλοδαποί στο γένος. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί το 2050 οι Έλληνες στο γένος θα αποτελούν μόλις το 63% του έτσι κι αλλιώς συρρικνωμένου τότε συνολικού πληθυσμού!!

Η ανατροπή του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής πρόνοιας και συνοχής, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον, οι επιδεινούμενες δημογραφικές τάσεις και η προώθηση από κάποιους κύκλους της μαζικής μετανάστευσης ως λύσης για το δημογραφικό και εργασιακό πρόβλημα της Ευρώπης ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσουν και πολιτικές συνέπειες. Πολιτικά κόμματα που πρωταγωνίστησαν για πολλές δεκαετίες εξαϋλώνονται, η ομαλή εναλλαγή στην εξουσία μετριοπαθών κομμάτων με όχι διαμετρικά αντίθετους προσανατολισμούς είναι παρελθόν. Ογκούμενα τμήματα του πληθυσμού εκφράζουν δυσαρέσκεια, απογοήτευση, αποξένωση. Συχνά μάλιστα ψηφίζοντας όχι από πεποίθηση αλλά από απόρριψη.

Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να αφουγκραστούν προσεκτικά και να απαντήσουν πειστικά στις ανησυχίες των πολιτών, ειδικά αυτών που πλήττονται από τα φαινόμενα αυτά και βλέπουν τις ζωές τους να αλλάζουν προς το χειρότερο.

Οφείλουν να σκύψουν στα προβλήματά τους, να ακούσουν τις ανησυχίες τους, να εξηγήσουν ότι νοιάζονται πραγματικά γι αυτούς.. Αφ’ υψηλού ελιτίστικες συμπεριφορές δεν χωρούν. Απαξιωτικοί και υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί απλώς ρίχνουν λάδι στην φωτιά.

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από σεβασμό στις αξίες, τις παραδόσεις τους και τις ρίζες τους τον πατριωτισμό και την εθνική τους ταυτότητα, το ρόλο της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη. Έχουν ανάγκη να πειστούν ότι δεν μπορεί στο όνομα ενός δικαιωματισμού να μην γίνονται εξ ίσου σεβαστά τα δικά τους δικαιώματα.

Η διαπίστωση ότι το δημογραφικό έχει καταστεί μείζον εθνικό πρόβλημα, όπως άλλωστε αναδεικνύεται και στο παρόν συνέδριο, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ως εκ τούτου ανάγεται σε κορυφαία και άμεση εθνική προτεραιότητα η αντιμετώπισή του. Το εγχείρημα αυτό όμως κάθε άλλο παρά εύκολο είναι.

Πρώτον, διότι καλούμαστε όχι απλώς να ανακόψουμε μια μακρόχρονη εξέλιξη, αλλά να αντιστρέψουμε δραστικά την αρνητική τάση.

Δεύτερον, διότι η προσπάθεια θα πρέπει να υπερβεί παγιωμένες κοινωνικές συνθήκες, αντιλήψεις και συνήθειες που έχουν διαχρονικά διαμορφωθεί.

Τρίτον, διότι το ζητούμενο δεν είναι η υιοθέτηση μόνο κάποιων θετικών μέτρων αποσπασματικού χαρακτήρα αλλά μια μακρόπνοη, συνεκτική στρατηγική. Πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος του « too little too late», δηλαδή πολύ λίγο, πολύ αργά. Άλλωστε κάποια μέτρα ήδη έχουν ληφθεί και αρκετά έχουν εξαγγελθεί, είναι ανάγκη όμως να διευρυνθούν και να αποκτήσουν μονιμότερο χαρακτήρα.

Τέταρτον, διότι η εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής προϋποθέτει απαραίτητα τα στοιχεία της συνέπειας, της συνέχειας, της αλληλοσυμπλήρωσης και της επιμονής σε βάθος χρόνου, στοιχεία δηλαδή που δεν χαρακτηρίζουν κατά κανόνα την δημόσια ζωή μας. Ειδικά μάλιστα για μια προσπάθεια, τα αποτελέσματά της όποιας δεν θα γίνουν απτά παρά σε βάθος δεκαετιών.

Και πέμπτο, διότι πολλές από τις επιβαλλόμενες πολιτικές έχουν εκ των πραγμάτων οικονομικό κόστος, που σημαίνει μεταξύ άλλων πρόσθετη δημοσιονομική επιβάρυνση αλλά ίσως και περικοπές σε άλλες πολιτικές προτεραιότητες.

Έχοντας αυτά υπ΄ όψιν , σε κάθε περίπτωση απαιτείται η επεξεργασία και εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης και στοχευμένης οικογενειακής πολιτικής. Με απλά λόγια, πολιτική για την στήριξη της οικογένειας και την αύξηση της γονιμότητας. Μια τέτοια πολιτική περιλαμβάνει από τη μια ένα πλέγμα μέτρων και κινήτρων φορολογικού, εργασιακού και επιδοματικού χαρακτήρα. Και από την άλλη αντίστοιχη δέσμη μέτρων κοινωνικού χαρακτήρα που σχετίζονται με την φροντίδα κατά την βρεφονηπιακή ηλικία, την πρόσβαση στην εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Καίρια παράμετρος σε αυτή την δέσμη είναι και μια πολιτική διευκόλυνσης για τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν στέγη.

Ας σημειωθεί ότι στην κατεύθυνση αυτή ξεχωριστή αξία έχει η σταδιακή εξομοίωση των τρίτεκνων με τους πολύτεκνους. Επιχειρήθηκε το 2007 με αξιόλογα και μετρήσιμα αποτελέσματα, αναιρέθηκε στα χρόνια των μνημονίων.

Είναι σαφές ότι για να υιοθετηθεί στην πράξη και κυρίως να αποδώσει μια τέτοια στρατηγική απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εδράζεται σε μια ρωμαλέα και ακμάζουσα οικονομία. Υψηλοί δείκτες οικονομικής ανάπτυξης, επιχειρηματικό περιβάλλον ελκυστικό στις νέες επενδύσεις με έμφαση στους τομείς αιχμής των νέων τεχνολογιών και της ενέργειας, περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας. Όχι μόνο γιατί παρέχουν τον απαραίτητο δημοσιονομικό χώρο, αλλά πρωτίστως διότι δημιουργούν συνθήκες ευνοϊκότερες στους νέους να προκόψουν και να κάνουν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό.

Βεβαίως, ουσιαστική ανάπτυξη σημαίνει και διάχυση του παραγόμενου πλούτου στους πολλούς, ευκαιρίες για όλους, άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στήριξη των λιγότερο ευνοημένων. Όταν η Janet Yellen, πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και νυν Υπουργός Οικονομικών, επισημαίνει από το 2014 ότι «δεν είναι μυστικό ότι οι τελευταίες δεκαετίες της διευρυνόμενης ανισότητας μπορούν να συμπτυχθούν ως μεγάλα οφέλη εισοδήματος και πλούτου για την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας και λιμνάζουσες συνθήκες διαβίωσης για τους πολλούς» δεν χρειάζονται παραπάνω σχόλια για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει συνολικά ο δυτικός κόσμος. Ανάπτυξη και ευημερία υπάρχει πραγματικά μόνο στην βάση ενός ευημερούντος κοινωνικού συνόλου.

Σε αυτή την λογική δύο προτεραιότητες αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Πρώτον, ή άνθηση και ευεξία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα που τις διακρίνει. Χρειάζονται όμως μεγαλύτερη στήριξη και στην πρόσβασή τους σε χρηματοδοτικά εργαλεία, κυρίως από το τραπεζικό σύστημα δηλαδή, και στην διευκόλυνση του εξαγωγικού τους προσανατολισμού.

Δεύτερον, η ανάγκη στήριξης της περιφερειακής ανάπτυξης και του πρωτογενούς τομέα. Άλλωστε το δημογραφικό, πέραν της οξύτητάς του, έχει και ένα πρόσθετο επιβαρυντικό διαρθρωτικό χαρακτηριστικό. Την απίσχναση της περιφέρειας με αντίστοιχη διαρκή διόγκωση του αστικού πληθυσμού, την ερήμωση των χωριών, την καθίζηση της γεωργικής παραγωγής που πλήττεται ήδη και από την κλιματική κρίση. Η στήριξη των παραγωγών, των γεωργικών εξαγωγών και των υγιών συνεταιριστικών επιχειρήσεων είναι αναγκαία βήματα για την ανάσχεση τουλάχιστον αυτού του φαινομένου.

Σοβαρότατο συναφές θέμα είναι η έξοδος από την Ελλάδα περισσότερων από 450.000 ανθρώπων τα χρόνια της κρίσης, το περίφημο Brain Drain. Όχι μόνο, όπως ήδη τονίστηκε, λόγω του μεγάλου αριθμού, αλλά και πρωτίστως από άποψη προσόντων, μόρφωσης και εξειδίκευσης, του ποιοτικού τους επιπέδου. Προέχει λοιπόν η συντονισμένη προσπάθεια επαναπατρισμού τους.

Στην κατεύθυνση αυτή είναι καίριο το εύρημα της προαναφερθείσας έρευνας της πρωτοβουλίας Brain Regain ότι το 60% περίπου εξ αυτών είναι διατεθειμένο να επιστρέψει ακόμα και με χαμηλότερο μισθό. Προφανώς λοιπόν η οικονομική ευεξία της χώρας, οι επενδύσεις και οι καλύτερες θέσεις εργασίας έχουν κομβικό ρόλο, δεν είναι όμως το παν, ίσως μάλιστα ούτε καν ο κυριότερος παράγοντας.

Κατά την ίδια έρευνα, οι πρωταρχικοί λόγοι της προθυμίας τους για επιστροφή, είναι η επιθυμία τους να ζήσουν στην πατρίδα τους, η επανένωση με τους γονείς και τις οικογένειές τους, το κλίμα, οι ανθρώπινες σχέσεις, συναισθηματικά κυρίως κριτήρια, που έχουν σχέση με την ποιότητα ζωής στην χώρα και με τις ρίζες τους.

Καθοριστικής σημασίας, πάντα κατά την ίδια έρευνα, είναι η απάντησή τους στην ερώτηση «ποια είναι η εξασφάλιση που θα θέλατε, για να επιστρέψετε». Την πρώτη θέση καταλαμβάνουν η αξιοκρατία, η διαφάνεια και η ασφάλεια, πιο πάνω από το επίπεδο αμοιβών και παροχών. Με άλλα λόγια, προσλαμβάνουν ότι η χώρα υστερεί σε αυτούς τους τομείς. Δύσκολο να αποπειραθεί κανείς να τους διαψεύσει. Συνεπώς η ουσιαστική βελτίωση των επιδόσεών μας ως κράτος στην εμπέδωση κανόνων αξιοκρατίας, στην ταχεία και αποτελεσματική λειτουργία της δικαιοσύνης και στην προστασία των πολιτών από την εγκληματικότητα καθίστανται εκ των πραγμάτων θεμελιώδεις προτεραιότητες.

Ζούμε σε ένα κόσμο πολύ πιο δύσκολο, πιο περίπλοκο, πιο απρόβλεπτο από αυτόν στον οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Οι σταθερές που θεωρούσαμε περίπου δεδομένες δεν ισχύουν πλέον. Οι άμετρες συγκρούσεις, η βία, οι χωρίς όρια ανταγωνισμοί σε όλα τα επίπεδα από εξαιρέσεις έχουν γίνει κανόνας και καθημερινότητα. Καμμιά χώρα, όσο ισχυρή κι αν είναι, δεν μπορεί να επιβάλλει την βούλησή της στον πολυπολικό κόσμο που έχει ήδη ανατείλει. Το διεθνές δίκαιο και οι συμφωνίες σπάνια τηρούνται, συχνότατα περιφρονούνται και παραβιάζονται.

Μην περιμένουμε να βελτιωθούν τα πράγματα στο διεθνές στερέωμα. Όλα δείχνουν ότι θα γίνουν χειρότερα, πιο ρευστά, πιο αβέβαια, πιο επικίνδυνα! απειλητικά σύννεφα βαραίνουν τον ορίζοντα και είναι υψηλή η πιθανότητα να βρεθούμε σε καταιγίδες. Ειδικά για την χώρα μας που βρίσκεται σε ένα τόσο κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι.

Είναι σε αυτές τις συνθήκες που ο Ελληνισμός πρέπει να επιβιώσει και να σταθεί όρθιος. Μια από τις μεγαλύτερες, προοπτικά ίσως η μεγαλύτερη, από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι το δημογραφικό. Αν δεν δράσουμε τώρα, άμεσα, αποφασιστικά θα καταστεί πρόβλημα υπαρξιακό. Δεν σας μιλώ πολιτικά, μην κάνετε λάθος, κι ακόμα λιγότερο δεν σας μιλώ κομματικά. Σας μιλώ εθνικά. Πρέπει να δράσουμε τώρα και να δράσουμε σθεναρά! Οι απαντήσεις που ψάχνουμε είναι ορατές και περνούν από την συνείδησή μας. Αρκεί να την ακούσουμε που σημαίνει εθνικό συναγερμό!!