“Δεν μπορεί 5 νταβατζήδες και ξένα κέντρα να εξουσιάζουν την πολιτική ζωή της χώρας”.
Η φράση του Κώστα Καραμανλή το 2004 συνδέθηκε ίσως περισσότερο από κάθε άλλη με την πρωθυπουργία του, η πρώτη μεγάλη μάχη για το βασικό μέτοχο το 2005.
Η ΝΔ του Κ. Καραμανλή στο προεκλογικό πρόγραμμά της, το 2003, είχε εξαγγείλει ότι θα φέρει νόμο για την εφαρμογή του άρθρου 14 παρ. 9 του Συντάγματος και την πλήρη και οριστική πάταξη της διαπλοκής στα ΜΜΕ.Δηλαδή νόμο ώστε εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου να μην μπορούν να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ ως «πολιορκητικούς κοριούς» για τα συμφέροντά τους.
Μέσα στο 2004 λοιπόν, η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή άρχισε την επεξεργασία του νόμου για την εφαρμογή του άρθρου 14 παρ. 9 του Συντάγματος και την πάταξη της διαπλοκής.
Η βάση του νόμου για τον «βασικό μέτοχο» ήταν:
Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι δημόσια υπηρεσία, η οποία παραχωρείται, ύστερα από διαγωνισμό, με σύμβαση σε ιδιώτες.
Οι δε συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, το οποίο παραχωρείται έναντι τιμήματος που οι ιδιώτες πληρώνουν για τη χρησιμοποίησή τους.
Αποκλείονται από την παραχώρηση ηλεκτρονικών ΜΜΕ οι ιδιώτες που είναι εργολάβοι ή προμηθευτές του δημοσίου, καθώς και οι στενοί συγγενείς τους
Ο νόμος 3310, λοιπόν ήρθε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του 2005.
Το ποσοστό του βασικού μετόχου ορίστηκε στο 1% και το ασυμβίβαστο επεκτάθηκε σε όλα τα συγγενικά του πρόσωπα και ιδρύματα που σχετίζονται μαζί του.
Το αποτελεσματικό λόμπι όμως που έκαναν στην Κομισιόν γερμανικές, γαλλικές και ισπανικές κατασκευαστικές, που είχαν συνεργασίες με εγχώριους κατασκευαστές-καναλάρχες και ανησύχησαν για τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα, στάθηκε πιο ισχυρό.,
Ο Καραμανλής (και ο Παυλόπουλος) δικαιώθηκε πάντως για το ασυμβίβαστο του βασικού μετόχου τελικά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Ο νόμος δεν κρίθηκε αντικοινοτικός, καθώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι ορθώς τέθηκε ασυμβίβαστο
Με την απόφασή του της 16/12/2008 το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με Πρόεδρο τον Έλληνα κ. Β. Σκουρή, δικαίωσε σχεδόν στο σύνολο τις θέσεις της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και ως προς την υπεράσπιση του άρθρου 14 παρ. 9 του Συντάγματος και ως προς το νόμο για το «βασικό μέτοχο».
Ακολούθησε τις απόψεις του Εισηγητή κ. Κ. Lenaerts, που έχουν ως εξής:
Το άρθρο 24, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 93/37/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 1993, περί συντονισμού των διαδικασιών για τη σύναψη συμβάσεων δημοσίων έργων, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 97/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Οκτωβρίου 1997, έχει την έννοια ότι απαριθμεί κατά τρόπο εξαντλητικό τους στηριζόμενους σε αντικειμενικές σκέψεις απτόμενες της επαγγελματικής ιδιότητας λόγους που μπορούν να δικαιολογήσουν τον αποκλεισμό εργολήπτη από τη συμμετοχή σε διαγωνισμό για την ανάθεση σύμβασης δημοσίων έργων.
Ωστόσο, η οδηγία αυτή δεν κωλύει ένα κράτος μέλος να προβλέψει άλλα μέτρα αποκλεισμού αποσκοπούντα στη διασφάλιση της τήρησης των αρχών της ίσης μεταχείρισης των υποβαλλόντων προσφορά και της διαφάνειας, υπό τον όρον ότι τα μέτρα αυτά δεν βαίνουν πέραν του αναγκαίου για την επίτευξη του στόχου αυτού μέτρου.
2) Το κοινοτικό δίκαιο πρέπει να ερμηνεύεται υπό την έννοια ότι δεν επιτρέπει εθνικές διατάξεις οι οποίες, καίτοι επιδιώκουν τους θεμιτούς σκοπούς της ίσης μεταχείρισης των υποβαλλόντων προσφορά και της διαφάνειας στο πλαίσιο των διαδικασιών σύναψης δημοσίων συμβάσεων, καθιερώνουν αμάχητο τεκμήριο ασυμβιβάστου μεταξύ, αφενός, της ιδιότητας του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που ασκεί δραστηριότητα στον τομέα των μέσων ενημέρωσης και, αφετέρου, της ιδιότητας του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών.
Ολόκληρη η απόφαση στον παρακάτω σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου